− Չմրսես, եկողով իմաց տուր, որ հասել ես․․․ Դե՛...
Բայց խոսքը կիսատ մնաց, ոտնաձայն եկավ։ Մի անգամ էլ համբուրեց ու դուռը ծածկեց։
Գյուղն արդեն մնաց սարի հետևում։ Բայց սարի հետևում մնաց և նրա տխրությունը։ Թևով արցունքը սրբեց և մեծ քայլեր անելով իջավ կածանով։ Ձորակում մի ուրիշ կածան էլ էր միանում և երկուսի խառնուրդից ճանապարհը մի քիչ ավելի էր լայնանում։
Ջրի մոտ Տիտոսը քաղց զգաց, մոր շինած պաշարը բաց արեց։ Երբ կռացել էր ջրի վրա, կողքին ոտնաձայն լսեց, վեր կացավ։
Հարևան գյուղից մի իշավոր գնում էր նույն ճամփով, ինչ որ Տիտոսը։ Նա հացը մեջքին կապեց, միացավ իշավորին։
Բարձր սարերը ջրբաժան սահման են երկու մեծ գավառների մեջ։ Սարերի արևմտյան փեշերից սկիզբ առնող մանրիկ գետակները ստորոտով միանում են իրար, որպեսզի ներքև, սարահարթում կազմեն հանդարտահոս և լայն տարածվող մի գետ։
Հաջորդ առավոտյան ջրաբաժան սարերի գլխից Տիտոսը ետ էր նայում սարահարթին, որի գնդաձև փոսերի մեջ ընկած էին մեծ ու փոքր գյուղեր։ Այդ գյուղերից մեկումն էր գիշերել Տիտոսը, առավոտ կանուխ զարթնել, շարունակել ճանապարհը։
Մի պառավ կին հյուրընկալել էր նրան, քնելու տեղ տվել, հարցուփորձ արել։ Լուսաբացին պառավը թանով ապուր էր եփել։ Եվ երբ Տիտոսը փայտի գդալով տաք ապուրն էր ուտում, պառավը սիրտ էր տվել նրան.
− Ճանապարհը լիքը մարդ է, գնացող եկող շատ կա։ Հենց մի ճանապարհ է գնում մինչև սարի գլուխը, էնտեղից քեզ ցույց կտան...
Այդ մի ճանապարհով էլ բարձրացել էր Տիտոսը, ճանապարհին մի քանի հոգու տեսել, որոնք զարմանքով էին նայել նրան։
− Էս հասակին, որ սա վախ չունի մենակ գնալու, ուրեմն սրտոտ տղա պիտի լինի,–ասաց մեկը, որին Տիտոսը հարց տվավ, թե երր կհասնի կոտրած քարվանսարին։
− Արևով կհասնես․․․ Առաջիդ իշավորներ են գնում, որ ուզենաս՝ նրանց կհասնես,− ասաց մարդը։
Տիտոսը քայլերն արագացրեց։ Ինչքան բարձրանում էր սարն ի վեր,
