− Ինչ ասեմ է՜... իմ հաշվով հիսուն մանեթի փետ եմ բերել, բա զուր կորչի՜...
− Ոչ էն ես անում, ոչ էս։ Դե գնա Կաղնուտը,− բարկացած ասաց Պուղին և մոտեցավ վագոնին։
− Լա՜վ ես ասում,− ու մի քիչ մնալուց հետո դանդաղ քայլերով ճանապարհ ընկավ։
Եգորի մտքերը խռնվել էին: Ե՛վ նեղսրտում էր, որ չօգնեց Շինականին, և՛ չարանում ինքն իր վրա, թե ինչու չասեց մտքինը։ Հիշեց Բագրատին՝ Շինականի որդուն, որ «աղբերացու էր»։ Նրան ճանապարհ գցեց մինչև Լուս խաչերը... Բաժանվելուց ասաց. «Հորս վիզը ծուռ չթողաս»... Գուցե հայրը հենց իրենից էր եկել օգնություն խնդրելու։ Իսկ ինքը չհասկացավ։ Ինչ կասի, երբ Բագրատն իմանա... Ո՞վ գիտե ինչ նեղումն է։
Եգորը ետ նայեց. կածանով Շինականը բարձրանում էր։ Եվ հանկարծ կանչեց.
− Ամի հե՜յ,− կանչեց ու վազեց։ Արզումանը ձայն տվավ, սակայն նա չլսեց։
− Տես, ինչ կատաղած լակոտ է՜...— ասաց Պուղին, երբ լռություն տիրեց.− փորը մի քիչ տաքացել է։
− Դու էստեղ ստարշի՞ ես։ Քո փորն ինչո՞ւ է ծակում,− գոռաց Արզումանը, մի քայլ անելով նրա կողմը։
− Բա դու ի՞նչ ես...
− Ես քեզ նմանի ազրայելն եմ. շպիո՛ն։
− Բերանդ հավաք պահի՛։
− Դե սու՛ս, թե չէ սեպը բողազդ կկոխեմ։
− Ու՞մ։− Եվ երկու ախոյանները մոտեցան իրար։ Զրիկեցին գլուխը կորցրել էր:
− Քո,− և ծանր ապտակը լախտի նման տրաքեց Պուղու երեսին, աչքերի առաջ մթնեց, օրորվելով ընկավ գետնի վրա։
Արզումանը կանգնել էր, հևացող կուրծքը դուրս ցցած։ Ձեռքի թաթը տժում էր։ Զրիկեցին վազեց Պուղուն բարձրացնելու, բայց նա ճարպիկ ոստյունով թռավ և ամբողջ թափով հրեց Արզումանին։ Իրար բռնեցին՝ պինդ, ինչքան ուժ ունեին հաղթ բազուկներում։ Ու մեկ էլ Պուղու քթից արյունը շատրվանի պես դուրս պոռթկաց։ Նա ձգվեց, գետնին ընկած երկաթե սեպը վերցնելու, բայց Արզումանը ամբողջ ծանրությամբ ընկավ նրա վրա, ոտքով մեկնած ձեռքը սեղմելով։
Հանկարծ մեկը ձգեց Արզումանին։ Զրիկեցին մոտ վազեց։ Երկաթե
