Էջ:Axel Bakunts, Collected works, Sovetakan grogh (Ակսել Բակունց, Երկեր, Սովետական գրող).djvu/588

Այս էջը հաստատված է

− Այդ պատահարի մասին ինձ քիչ առաջ պատմեցին և ինձ շատ վրդովեցրին հարբած վաճառականների անիրավությունները:

− Ուրեմն, եթե դուք այնտեղ լինեիք, անշուշտ կմասնակցեիք կռվին և արևելցու ձեր տաքարյունությամբ գուցե ավելի հեռու գնայիք, քան ուսանող Թոմաս Բրյուլլը։

− Ես չգիտեմ, բայց ես գութ ունեմ։

− Դրա համա՞ր այնքան դառնացաք ծերունի Կրուչինսկուց։

− Նա մի ասիացի բռնակալ է, ավելի բիրտ, քան այն քուրդը, որ յուր լեռներից բացի ուրիշ ոչինչ չի տեսել...– նրա աչքերը բոցկլտացին ատելությամբ և ազնիվ զայրույթից գեղեցկացավ դեմքը։ «Այս հայի հոգին գանձեր ունի, ինչպես նրա խավար երկիրը և արդյոք նա չափից ավելի չի՞ բորբոքում յուր ատելությունը», մտածեց պրոֆեսորը, որ նրան խնամում էր, ինչպես անդրծովյան երկրից բերած մի գազանի, որ ձեռնասուն էր դարձել և սիրում էր նրա խնամող ձեռքը, բայց ուներ նաև ճանկեր և մի անհայտ ուժ նրա մեջ երբեմն արթնացնում էր այլ բնազդներ։

Տիկին Էլոիզը վեր կացավ, գանգատվելով, որ երկար է նստել և երևի արդեն անհանգստանում է նրա ամուսինը: Բոլորը ոտքի կանգնեցին:

– Արմենիերը կուղեկցի ձեզ և ապա կվերադառնա յուր բնակարանը և կպատրաստի դասերը,– ասաց պրոֆեսորը։

− Ես նրան միայն ցույց կտամ Գերմանին իբրև կենդանի ապացույց, որ նրան ոչինչ չի պատահել,− տիկին Էլոիզը ծիծաղեց, ձգեց իրանը, նրա թավշե զգեստը ծալ-ծալ ծփաց, ինչպես կատվի մորթին, երբ տաք անկողնում զարթնում է կատուն։

Նրանք բարի գիշեր ասացին և հեռացան։ Պրոֆեսորը սանդուղքի գլխին պահեց լապտերը, մինչև նրանք դուրս եկան փողոց։

Դուրսը մութ էր և մարդաձայն չէր լսվում:

− Երկար նստեցինք,– և տիկինը դանդաղեցրեց քայլերը։ Նրանք լուռ գնում էին կողք-կողքի։

− Դուք չե՞ք մրսում... Սառն է օդը:

− Ես ցուրտ չեմ զգում։

− Երիտասարդ եք և եռում է ձեր արյունը, իսկ ե՞ս,– և նրա ձայնը դողաց։

Տիկին Էլոիզը յոթ տարով մեծ էր Արմենիերից, սակայն նա խնամքով էր պահել իրեն և տարիքից ավելի երիտասարդ էր։

− Դուք դարձյա՞լ զայրացած եք։

− Այն ծերունու վրա՝ այո՛: