Մայրանը։ Ամուսնության հենց առաջին գիշերը նա վախից մունջ դարձավ, մունջ և անդամալույծ... Եվ այդպես էլ ես թողի նրան։
− Աստված իմ...
− Ահա թե ինչպես են նրանք խեղճ:
Արմենիերը լուռ մոտեցավ պատուհանին։ Մութ էր. դրսից լսվում էր միայն անձրևի աղմուկը, մի ջրհորդանից թափվում էր անձրևաջուրը... Ինչո՞ւ հիշեց Մայրանին... Այն երկրում էլ խավար գիշե՞ր է և այս անձրևն է գալիս, թե պարզկա գիշեր է, գարնան սպիտակ աստղերով... Տեսնես հիմա ի՞նչ է անում նանին։ Երևի քուրսու վրա ոսպ է փռել և հոգնած աչքերով ջոկում է քարերը։ Հանկարծ դռան հետևից կամաց կանչեր. «Ես եմ, նանի... Խաչերն եմ... Դուռը բաց»։
Տիկին Էլոիզն աչքերը չէր հեռացնում նրանից: Արմենիերը ձեռքերը կրծքին խաչել և նայում էր մութ խավարին։ Տիկինն զգաց, որ նա մտքով հեռու էր։ Եվ ինքն իրեն հանդիմանեց, որ ավելորդ հարցասիրությամբ պատճառ եղավ վերհիշումների։
Այդ րոպեին եթե Արմենիերը գլուխը շրջեր և նայեր տիկին Էլոիզին, նա կտեսներ այնպիսի հայացք, այնպիսի աչքեր՝ սիրով և քնքշանքով լի, որ կմոռանար ցնորքը։ Բայց նա անշարժ նայում էր խավարին։ Թվաց թե լսեց շան խուլ հաչոց շատ հեռվից, գուցե ժմուդների այն գյուղից կամ ավելի հեռվից։
− Ինչքան միանման են հաչում շները... Կարծես թե մեր Բողարի հաչն էր։
− Ուզու՞մ եք ձեզ հանաք մի բան նվագեմ... Գերմանն ուշանում է։
Արմենիերը շրջվեց։ Նա կարծես մոռացել էր, որ օտարի տանն է և այդ տանը մարդ կա...
− Նվագեցեք։
Երբ տիկին Էլոիզը վեր կացավ և քայլեց, այնպես քաղցր խշշաց նրա զգեստը։
Հնչեց նույն վալսը... Երբեմն թվում էր, թե մութ գիշերին ստեպի վրայով անցնում է եռաձի կառքը և զրնգում են բոժոժները, երբեմն մեկը և երկուսը թավ ղողանջում են հեռվից, կարծես նավը գնում էր ծովի հեռուն և այնտեղից այդ հնչյունները հրաժեշտ էին տալիս սիրելի ափին։
Պատի վրա այն նկարն էր, որի ապակին իր մեջ էր հավաքել լույսի շողեր և արտացոլում էր ինչպես պատուհանից ներս ընկնող աստղալույս։ Արմենիերը նայեց նկարին և իսկույն աչքերը դարձրեց դեպի տիկին
