− Էն մարագիս ﬕ գերան ա պակաս, ծառդ ծախիր առնեմ:
Ծառը դեռ արմատի վրա Օսեփի սեփականն է, ﬕ տարի էլ կﬓա, երկու տարի էլ, ոչինչ, ավելի է հաստանում:
Կաշի է ծախում: Ձﬔռն էլ աղվեսի մորթի հավաքում, ծախում քաղաքում:
Զորբան հին ադաթի փեշից այնքան էլ կախված չի: Օսեփը առաջ էլ եկեղեցի չէր գնում:
Եվ եթե գյուղի կոմսոմոլն ընդունի, նա իր տղաներից ﬔկին կգրի նրանց շարքերում:
− Մենակ նալոգն ա, որ դժար ա, չենք դիմանում:
Տուրքն է և տուրքի հետ կապված ﬕ շարք խնդիրներ, որ ինչքան էլ զորբան գլխին զոռ է տալիս, չի հասկանում, թե ինչու է այդպես: Եվ իր մտքում որոշել է, թե՝ «ﬕջի մարդն է խառնակիչ»:
Քաղաքից գալիս են շնչագրելու, ապրանքի և հողի ցուցակ անելու: Օսեփն իրեն խեղճ է ցույց տալիս, նվազած ձայնով ասում.
− Ունեմ, կա, ինչու, ապրի էս կառավարությունը:
Եվ եթե վիճակագիրը ﬔկ-ﬔկ հարցնում է՝ ձի, եզ, կով, Օսեփը, նախ կմկմում է և պակաս գրել տալիս՝ ﬕ ձի, երկու էշ:
Բայց հետո տեսնում է, որ հարկաթերթի ﬔջ իր ասածը չեն գրել, այլ այն, ինչ ունի: Դրա համար էլ ասում է, թե ﬕջի մարդն է խառնակիչ:
Եթե ջահելները ժողովի ժամանակ նեղացնում են և ասում, թե՝
− Օսեփ ապեր, ունես տուր,− Օսեփը չարանում է, ձայնը երկինք բարձրացնում և սկսում պատﬔլ այն, ինչ հազար անգամ ասել է և լսողն էլ հազար անգամ իմացել, որ սուտ է ասում:
Ի՞նչ է ասում:
Որ աղքատը ծույլ է, ինքը օրնիբուն աշխատել է, որ խանութն իրեն օգուտ չի տվել, որ զուր են կարծում, թե ունևոր է, և վերջում էլ ասում.
— Մի սաղ գեղի չափ հարկ եմ տալիս կառավարության, էլ ի՞նչ եք ուզում:
Եթե այդ չասի, պիտի ասի, որ ﬕ քանի աղքատ տուն է պահում, իր արևի տակ են ապրում:
Օսեփի հարևան ﬕ քանի աղքատ տներ կան, որոնց կանայք նրա տանը բուրդ են լվանում, հաց թխում կամ ուրիշ գործ անում: Օսեփի հոտաղը ﬕշտ այդ տներից կլինի, մաճ քշողն էլ, տավար պահողն էլ:
Եթե ﬕ վռազ գործ լինի, Օսեփը ձեն է տալիս բակից, ﬔկն ու ﬔկին կանչում:
