— Հեռացեք կամ ուրջից, թե չէ կրակում եմ։
— Ավազակներ, հայրենիքի դավաճաններ,— հիստերիկ ճիլով բղավեց այն կինը, որ կոմսուհի Պանինան էր...
— Հեռացեք կամուրջից,— և գնդացիրը կրակեց օդի մեջ։
— Հեռանանք, պարոններ... Տեղի տանք բռնության ուժին և աղոթենք աստծուն մայր Ռուսիայի փրկության համար,— երկյուղած ձայնով ասաց դավանության մինիստր Կարտաշևը։
Բազմությունը հետ նահանջեց։
— Կանգնի՛ր,— բղավեց երիտասարդ պահակը և ուղղեց հրացանը։ Մի ավտո կանգնեց։
— Իջեք ցած...
— Սա ի՞նչ անկարգություն է,— զայրացավ ավտոյի մեջ նստած պորտֆելով մարդը։
— Դուք պետք է ոտքով գնաք Սմոլնի,— հանդարտ պատասխանեց պահակը։— Իսկ մեքենան կմնա...
— Գիտե՞ք ես ով եմ,— ձայնը բարձրացրեց նա,— ես մինիստր Պրոկոպովիչն եմ... Ինչպե՞ս եք հանդգնում ձեռք բարձրացնել կառավարության անդամի վրա: Սա անկարգություն է։ Ձեր ազգանո՞ւնը, պարոն,— և գրպանից հանեց բլոկնոտը։
— Գնացեք Սմոլնի, այնտեղ ձեզ կասեն...
Եվ մինիստր Պրոկոպովիչր, որպես կալանավոր, ոտքով գնաց Սմոլնի։
Ժամը երեքից անց բոլոր զորամասերը հրաման ստացան. — Ուժեղացրեք գրոհը, գրավեցեք պալատը... Շուտով Իլյիչը ելույթ կունենա Խորհուրդում։ Բանտարկվածներին և գերիներին ուղարկել Սմոլնի։ Ձմեռային պալատը գրավող առաջին կոմիսարին հրամայում եմ անմիջապես ներսը սահմանել խիստ կարգ և առանց խուզարկության ոչ ոքի դուրս չթողնել։
