— Թիֆլիս է կարդում... Երկու տարուց վերջացնում է գիմնազը։
— Իսկ էն տղերքն ով են։
— Այ էն մեկը Ներսես բեյի տղան է, էն երկուսը ռուսի սմատրիտելի տղերքն են, էն աղջիկն էլ Սոնան է:
— Նա մեզանից մի դասարան ցածր է։
— Ասում են լավ աղջիկ չի։
— Ի՞նչ է անում որ... — Միշտ տղաների հետ գնում է բաղերը։
Նրանք նվագում են գիտար, Մաշոն երգում է, մի թավ ձայն մեղմ կրկնում է նրա բառերը։
Անճանաչելի է թվում Սոնան, Մաշոն, մեր դասարանը, ծիրանի ծառը, որի տերևների արանքից արևը շողք էր քցում մեր տետրերի վրա։ Նրանք ուրիշ աշխարհից են, մենք ուրիշ։ Առաջ էլ այդպես էր... Չար նախանձ է ծնվում իմ ներսը դեպի այդ խումբը, որ ուրախ նվագում է և երգում։
— Անդո։
— Հեյ...
— Հիշո՞ւմ ես Նուշիկին։
— Նուշիկը լա՜վ աղջիկ էր...
— Մայրը մնո՞ւմ է։
— Հա՛, էլի առաջվա նման լվացք է անում։
Մեր հարևանները հեռանում են, խոսակցությունն ընդհատվում է։ Մաշոն մեծացել, գեղեցկացել է։ Նայեց մեր կողմը, երեսը շրջեց։ Նա թափ է տալիս իր փեշերը, ինչպես առաջ, երբ նստարանից վեր էր կենում։ Նրանք հեռանում են, մթնում դեռ երևում է Մաշոյի սպիտակ սիլուետը, նա մյուսներից առանձնացած է գնում։ Ինձ թվում է, որ գլուխը խոնարհել է որովհետև տեսավ մեզ և հիշեց մեր դասարանը, մեր մանկությունը։
Էլ ուրիշ շատ զգացումներ են զարթնում իմ սրտում, ջերմ զգացումներ։ Իմ սրտում էլ նախանձ չկա, և ես բարի եմ նայում մթնում հալվող սպիտակ շորերով Մաշոյին։
