— Շրջաբերական են ուղարկում, ալարում են, թե կարգին գրեն տեղը,— նախատեց Արտաշը:
Երիտասարդները Ախտայի շրջանի գյուղերից մեկի կոմերիտականներն էին։ Տարիներ շարունակ նրանց գյուղի ներքևն ընկած էր եղել այդ հնադարյան ձևի կատոկը, որի չորս կողմը գարնանը խոտ էր կանաչում, և հովիվի շները շոգից նեղվելով պահվում էին ներսը:
Ընկած էր եղել, ժանգոտվել էր, ծանրությունից մի քիչ թաղվել հողի մեջ։ Կոմերիտականները մեծ դժվարությամբ հանել էին, դրել գերանների վրա և նույնպիսի դժվարությամբ, ցեխ կոխոտելով, հրելով գոմեշները, կանչելով, աղմկելով իջեցրել էին քաղաք:
— Արտաշ, տեղն իմացա՞ր,— կանչեց նույն ձայնը։
Մթնից կանչողը ծիծաղեց: Նա ինչ-որ բան ասաց, բայց չլսվեց:
— Բաց կլինի՞ էնտեղ...
— Տո դե սպասի, է՜,— ընդհատեց Արտաշը, որ ոգևորությամբ պատմում էր կրած դժվարությունները։
— Հարյուր փութ կլինի...— և երեսը դարձրեց դեպի հետ։
— Երկու հարյուր չես ասում...— վրա երեց մի ուրիշը։
Գոմեշների շնչառությունը հանդարտվում էր։ Հոգնած կենդանիները ոտները փոխնեփոխ բարձրացնում էին։ Նրանք մինչև կուրծքը ցեխի մեջ էին։ Կարծես ճեղքել էին ցեխի հեղեղը:
Արտաշն էլ էր ցեխոտված: Այտի վրա պարզ երևում էր ցեխի չորացած շիթը:
— Իմացա, բայց պարզ չի...
— Դե հա՛... Գոմեշները սառան...
Այդ կանչին բոլորը շարժվեցին: Ոմանք բարձրացրին մտրակները գոմեշների վրա, ոմանք վազեցին` անիվներ հրելու...
— Դես հա, դեսը...
