Այս էջը հաստատված է
Թանգին փոշման տուն վերադարձավ։
Պառկեց, քունը չտարավ։ Միտք էր անում, միտն էր բերում պարարտ հողերը, հոր պատվիրանը՝
— Աչքդ բաղին պահիր,— ոսկիները, որ տվեց հայրը մեռնելուց առաջ, բորբոսնած մուրհակները և երկաթե օղերով պսպղուն շղթան, որ բաժանեց սևահողը, այգին։
Թանգու աչքերն ընկան պատից կախած խալուն, որ տարիների ընթացքում խունացել էր արդեն, հնացել։