Շատերը խոտի անունն էլ չգիտեին, հենց այդպես էլ ասում էին՝ Գալուստի օյինը։
Առաջին շաբաթը, երբ խոտը չէր ծլել, ցելը դեռ սևին էր տալիս, ծաղրում էին, ծիծաղում։
— Այ թե հացդ կերար, հա՜, Գալուստ…
Կամ դնում էին գյուղ, Գալուստին փողոցում տեսնելիս ասում.
— Ե՞րբ ես հարելու, Գալուստ, խոտդ պառկել ա, փչանում ա։
Ռուստամ ապերը հո մատի փաթաթան էր շինել.
— Էս հասակի մարդ եմ, տե՛սել չեմ, հիմի նոր խոտ են ասում։ Մեր հողն ընդունիլ չի՛, զո՜ւր ա, Գալուստ։
Գալուստը լռում էր, պռոշները հուպ տալիս, բայց մտքում մի խոսք կար.
— Սպասի՛, Ռուստա՛մ ապեր…
9
Հունիսն էր. վիկը բոյ էր քաշել, աճել փարթամ, տերևները մուգ-կանաչ, ցողունը բարակ, փափուկ։ Կանաչի մեջ կարմրավուն ծաղիկներ կային, ասես մեկը գունավոր քարեր էր շաղ տվել կանաչի վրա։ Վիկը ծաղկել էր։
Սանդ աղբյուրի գլուխն ուխտատեղ էր դարձել։ Գյուղում շատ անգամ էին խոսում Գալուստի օյինից։ Սայց կամաց-կամաց մոռացվում էր օյինը, քանի բոյ էր քաշում խոտը։ Առանց ջրելու բուսած վիկը խոստանում էր առատ բերք, և բերքի հետ բերնե բերան անցնում էր Գալուստի վիկի պատմությունը։
Գնում էին, պոկում, նայում ծաղիկներին։
Վիկը չսանրած մազի պես մճճվել էր, իրար խառնվել։ Մի բուռ որ քաղում էին, ձգվում էին ցողունները, ասես՝ ծալվեծալ էր պառկած։
— Գալուստ, սեյրակ սերմած լինեիր, լավ կլիներ,—ասում էին նրանք, որ մայիսին կասկածում, ծիծաղում էին։
— Լեզուն դեռ չեմ իմանում, եկող տարի սեյրակ կանեմ,— ասում էր Գալուստը։
Ռուստամ ապերն էլի չէր հավատում։ Գալիս էին ու
