Արմենիերը դիմացի մայթով տեսավ նրանց, տնտղեց գրպանները և անցավ մյուս մայթը։ Հիվանդ զինվորները նրան տեսնելով լռեցին և ետ քաշվեցին, իսկ կինն սկսեց գովել իր ապրանքը։ Արմենիերը նայեց զինվորներին և խղճահարվեց...
Նրանք դեղնած և նիհար երեսով մարդիկ էին։ Բոլորը մեծ միրուքով էին, մեկը ալեհեր էր, իսկ մյուսը երիտասարդ էր։ Սակայն բոլորի դեմքին դրոշմված էր ստրկության կնիքը։
- Որտեղացի՞ եք, հայրենակիցներ,- հարցրեց Արմենիերը։
10 - Հեռվից ենք, ձերդ բարեծննդություն,- պատասխանեց ալեհեր զինվորը, դժկամելով, որ ընդհատվեց իրենց զրույցը, նաև այն սառնությամբ, որ նշանակում է. «շարունակիր ճանապարհդ, բարին, ոչ մենք ենք քո հայրենակիցը և ոչ էլ քեզ է հետաքրքրում, թե մենք որտեղացի ենք»։
- Արևածաղիկ ուզու՞մ եք...
- Ինչու՞ չէ, կարելի է... Կարելի է ձերդ մեծություն,- և առաջինը մոտեցավ ալեհեր զինվորը, ապա մյուսների դեմքին ևս երևաց կես միամիտ, կես քծնող ժպիտ։
- Լազարեթում շա՞տ զինվոր կա։
20 - Ո՞վ գիտե... Մենք չգիտենք...
- Իսկ ձեր զինվորների մեջ հայ չկա՞...
- Հա՞յ,- և նրանք իրար երեսի նայեցին։- Կարելի է, որ լինի, ձերդ մեծություն, այստեղ ամեն ցեղից էլ կան, ով Դոնից է, ով Կալուգայից, մինչև անգամ Օրենբուրգից կա, և կարող է հայ էլ լինել... Ո՞վ գիտե։
Արմենիերի աչքերը փայլեցին։
- Ես ձեզ համար էլի արևածաղիկ կառնեմ... Տեսեք, եթե հայ կա, կանչեցեք դուրս։
- Կարելի է նաև առանց արևածաղկի,- ասաց ալեհեր 30 զինվորը։
- Դու քեզ համար պատասխանի, պառավ, ուրիշների հետ ի՞նչ գործ ունես,- զայրացավ ռուս կինը,- կարող է, որ նորին բարեծննդությունն ուզում է այսօր բարեգործություն անել։
- Իսկ խիղճ կա՞... թե՞ ոչ։ Քոնը միայն փողն է, լիրբ․․․- և դարձավ Արմենիերին,- կարելի է... Բայց հայն ինչպիսին է։ Մեզ մոտ ամեն ցեղից էլ կան, ով Դոնից է, ով...
