9
Եկեղեցու զանգերը «հավար» են կանչում։ Զանգահարում է Բախշին։
Լույսը նոր ճառագում է։
Աթա ապերն աչքերը բաց է անում, լսում է զանգերի ձայնը, նստում է տեղը, զարմացած նայում է։ Թախտի վրա Մակիչի չտրորված անկողինը։
- Էն հի՞նչ հավար է.․․
Նայում է Սոնային։ Սոնան չի քնել։ Կռացել է օրորոցի վրա։
10 - Աղջի, չե՞ս քնել...
Սոնան գլուխը թաքցնում է, սրբում է արցունքը։
- Մակիչն ո՞ւր է։
Սոնան գլխով է անում դեպի դուրս։ Աթա ապերը «շտապ» հագնվում է։
- Այ պառավ, վեր է՜, է... Երեխան․․․- և բոթում է քնած Մինա զիզուն։
Զանգահարություն։
Մեկը սարսափած վեր է թռչում։
- Թուրքերը եկան...
20 Մի բակում կինը՝ կովկիթը ձեռքին մոտեցել է, որ կովը կթի, բայց լսում է, և հորթն օգտվելով նրա շվարումից, ծծում է մորը։ Կինը նկատում է այդ և դեն է հրում հորթին։
- Բախտդ բանեց, հա՞ սատկած...
Զանգահարություն։
Պուղանը գյուղից դուրս եկավ։ Վերջին տունը ետ մնաց։ Սարահարթ։ Գիշերային ճրագ։ Երեք սպա քնել են։ Կապիտան Տեր-Պետրոսովը ոտնաձայն լսեց, գլուխը բարձրացրեց, նայեց ժամացույցին։ ժամը հինգն է։ Պուղանի ընկերները շրջապատել են տունը։ Երկու ընկերով Պուղանը կանգնել է պատշգամբում՝ 30 դռան առաջ։ Սանդուղքի վրա հրացանը գրկած քնել է պահակ զինվորը։ Նրա գլխավերև կանգնել է Պուղանի ընկերներից մեկը։
Զանգահարություն։