Մակիչը Պուղանի դիրքից կրակում է։
Գրոհում են․․․ Ձիավորները նահանջեցին։
Դեպի միջին դիրքն են մոտենում դաշնակները․․․
Այնտեղից Հայկը բարձրանում է և բղավում է․
- Մակիչ, հե՜յ,- և ձեռքով անում՝ թե վերադարձիր, թշնամին երևաց։
Հենց այդ րոպեին նրան խփում են։
Մակիչը նկատեց և վազում է դեպի միջին դիրքը, դեպի քարափը։
10 Մեռնող կոմունարը կանչում է․
- Ջո՜ւր․․․
5
Այն կիրճը որտեղ Մակիշը չորս հոգու պահակ է թողել․․․ 30-40 կին, տղամարդ խռնվել են, աղմկում են։ Նրանք ուզում են անցնել սարահարթը
Հեռու կանգնել է Պաշտոնավորը և մի գյուղական կիսաինտելիգենտ տիպ։ Նրանք իբրև թե բանից տեղյակ չեն և մի դարպասի առաջ նստել են։ Նստել են, բայց ականջը դեպի Ժողովուրդն է։ Անցնում է գզիրը որ լեղապատառ վազել էր, բղավելով, թե հայերն իրար կոտորեցին։ Պաշտոնավորը նրա ականջին ինչ-որ բան է ասում։ Նա գնում է դեպի ժողովուրդը։
Խռնված ժողովուրդի մեջ երևում է Աթա ապերը։
Բադու մայրը հարձակվում է նրա վրա․
- Բա հայը հային կսպանի՞․․․
Աթա ապերը հանդարտ պատասխանում է․
- Բա իմ տղան հայ չէ՞ր․․․
Ժողովրդի միջից գզիրը բղավում է․
- Թողեք հաց տանենք, ջուր տանենք․․․
Պահակ զինվորներն իրար են նայում։ Նրանք բաց են թողնում 30 ժողովրդին։
Պաշտոնավորը և «կիսաինտելիգենտ» տիպը դարպասով ներս մտան։ Բակում նրանց դիմավորեց քահանան։