Պարուչիկը`
- Գյուղից կհավաքես ութ հարյուր փութ ցորեն... Եթե փախածներին չբռնեն բերեն...
Քյոխվան ցնցվում է։ Հեռվից զուռնա֊դհոլը նվագում է մարշը՝
- Քար քարի վրա չի մնա, բայբուրտ...
Քյոխվան հանդգնում է ասել՝
- Ութ հարյուր փո՞ւթ... պարուն պարուչիկ․․․
- Ոչ մի խոսք... Մարշ...
10 Քյոխվան նայում է վախեցած՝ նաև սիրալիր շողոքորթությամբ հետ է գնում։
Հետզհետե խավարում է։
2
Հրապարակն է, գյուղական կանցելարի առաջ, իսկ վերևը՝ «շտաբի օթախներն» են, որտեղ է Ամիրջանովը և կապիտանը։
Դհոլ-զուռնան «Բայբուրտի» մարշով կանչում է ժողովի։
Հրապարակում երևում են գյուղացիներ։ Նրանք հավաքվում են։ Դրնգում է գզիրի՝ մեզ ծանոթ այն գյուղացու ձայնը, որը լեղապատառ վազեց, բղավելով, թե՝ «հայերն իրար կոտորեցին»։ 20 Մի քարափից նա կանչում է՝
- Էհե֊հե՜յ ժողովուրդ... մեյդանում ժողով է, հե՜յ․․.
Ձայնը արձագանքում է։
Մի կին «չանչ» է անում, ասելով՝
- Չոռը քեզ, բայղուշ...
Հրապարակ են մտնում երկու գյուղացիներ։ Նրանցից մեկը՝ անունը Մինաս, մոտենում է զուռնաչուն։ Երբ վերջինս շունչ է առնում, Մինասն ասում է նրան․
- Էս ոնց է քո բանը... Երեկ «ուռա», էսօր «տարանինա»..․,- այսինքն՝ երեկ ապստամբների երգն էիր նվագում, 30 այսօր դաշնակցականների մարշը։
Զուռնաչին նվագում է և զուռնայի ծայրը դարձնելով դեպի քյոխվան, որը սանդուղքի գլխից նայում է հրապարակի ժողովուրդին,- ուսերով հասկացնում է, թե՝ «ի՞նչ անեմ, ահը մեծ
