Է, քան մահը»։ Քյոխվան իջնում է սանդուղքով: Մի գյուղացի Մինասին ասում է․
- Կամ աղն է պակաս, կամ՝ մաղը...
- Ժողովուրդ, լսողություն,- կանչում է քյոխվան։
Խավարում։
3
Այն ձորը, որտեղ Պուղանը հետ քշեց հետապնդող ձիավորներին։
Քերծի տակ կանգնել են Պուղանը, Կարագինը, «Արջը» և 10 Բախշին։
- Ո՞նց անենք,- հարցնում է Պուղանը։
Իրար երեսի են նայում։
Գառների մայուն։
Քերծի գլխից, ձորի խորքում նկատում են մակաղած գառների։ Մի տղա թաքնվել Է թփի տակ։
Իջնում են ձորը։ Մյուսները պահվում են, որպեսզի տղային չվախեցնեն, և մոտենում է միայն Պուղանը։
- Զիլֆի′,- տղան ոտքի է կանգնում։
Զիլֆին Պաշտոնավորի գառնարածն է, գզգզված, մեծի հին շոր և փափախ դրած մի գեղեցիկ տղա։
20 - Զիլֆի վազի մի խաբար բեր...
Տղան մի րոպե տատանվում է, ապա գնում է։
4
Քյոխվան ժողովուրդին արդեն հայտնել է պարուչիկի հրամանը։ Ժողովուրդը գրգռվել է։ Մինասը մեկին հրելով, առաջ է տանում մինչև կենտրոնը, որտեղ կանգնած են Պաշտոնավորը, քահանան, այն «կիսաինտելիգենտ տիպը» և այս կարգի մարդիկ, նաև քյոխվան։
Մինասը բոլորի առաջ «մաշկում է» մարդու քրքրված չուխան։ Մեջտեղ կանգնել է մերկ, կմախքի նման մի մարդ, որ 30 ամաչելուց չուխան իսկույն ծածկում է։ Լռության մեջ Մինասը գոռում է.
- Բա սրան ո՞վ հաց կտա․․․
