Լռում են, ապա խուլ գոռում են.
- Ում ցորեն ունի, շուն լինի...
- Կես փութ էլ չեմ տա...
- Ում տնից փախած կա, թող նա տա,- ասում է Պաշտոնավորը։ Մեկը կանչում է`
- Ուռան քցել էին գյուղը... ժողովուրդն ի՞նչ մեղ ունի...
Գառնարած տղան գյուղի մոտ անցավ ձիավորների կողքով, որոնք ճանապարհը կտրել են։
«Պաշտոնավորը» բազմության մեջ նկատում է գզիրին, 10 նրա ականջին ինչ-որ ասում է, գզիրը գնում է։
- Ժողովուրդ...
Բայց քյոխվի կանչը ոչ ոք չի լսում։ Գոռում են։
Մի ծերունի հարցնում է քահանային։
- Տեր հայր, բա ո՞նց կլինի․․․
- Մարդ, ասված է՝ տուր զկայսերն կայսեր և զաստուծույն աստուծո․․․
Ծերունու և քահանայի խոսակցությունը տեղի է ունենում անակնկալ լռության մեջ, որովհետև ժողովուրդի աղմուկի վրա պատշգամբն է դուրս եկել Ամիրջանովը, նայում է վերևից, և 20 ներքևում իսկույն լռում են։
Պարուչիկը կապիտանին ձեռքով նշան է անում, որ իջնի ներքև։
Ահաբեկված նրան է նայում ծերունին, ասես վերև հենց ինքը «կայսրն» է, որի մասին ասաց քահանան, իսկ նրանից բարձր նույնպես ահարկու աստվածը։
Պաշտոնավորը հիացած նայում է պարուչիկին։
- Վլաստն էնպես կլինի, է․․․ մեռնեմ նրա թրին․․․
Ժողովուրդը լուռ է։
Զուռնաչին ի պատիվ «վլաստի» նվագում է կոխի վայրենի 30 եղանակ։
Կապիտանը իջնում է ներքև, երևում են 4 հոգի հեծելազորից, որոնք ձիերը հանում են հենց հրապարակին կից գոմից։
Տեր-Պետրոսովը գնում է դեպի նույն շենքի ներքին հարկը, որի վերև պատշգամբն է։ Պատշգամբի ստվերի մեջ ներքնահարկը չի երևում։
