Ժողովուրդն այն կողմն է նայում, իսկ զուռնաչին, զուռնայի բերանը դեպի պատշգամբը ցցած, դեռ փչում է «վլաստի պատվին»։ Նվագի զիլ րոպեին Մինասը խփում է զուռնային, զուռնան ճչալով լռում է։
Քար լռություն։
Ներքնահարկից դուրս հանեցին Մակիչին։
Ժողովուրդը սիրտ չի անում նայել, մեծ մասը շրջում է դեմքը, ոմանք հեռանում են, հեռանում է նաև Մինասը և նույնիսկ Պաշտոնավորը շրջում Է երեսը։
10 Ձիերը նստում են, ձի է նստում ուղեկցող սպան։
Պաշտոնավորը, երբ երեսը շրջում է, նկատում է Զիլֆուն, որը հրապարակ է հասել այն րոպեին, երբ հանեցին Մակիչին։ Տղան ահից քարացած նայում է և չի զգում, թե ինչպես «աղան»՝ Պաշտոնավորը, կամաց-կամաց մոտենում է նրան։ Պաշտոնավորին զբաղեցնում է այն, թե իր գառներն ուր է թողել Զիլֆին։
Այդ նույն Ժամանակ Մակիչն ասում է՝
- Ժողովուրդ, մենք նորից կգանք․․․
Խուլ աղմուկ է։
20 Պաշտոնավորը գոռում է Զիլֆու վրա՝
- Գառներն ո՞ւր են․․․
Տղան հանկարծակիի եկավ։ Եվ մինչև կարողանում է ասել՝
- Սոված էի․․․ Եկա հացի,- Պաշտոնավորը նրան ապտակում է։ Տղան գլորվում է և′ հարվածից, և′ անակնկալից, և′ նրանից, որ զգեստի փեշերը ոտքերին փաթաթվեց, բայց իսկույն ոտքի է կանգնում՝ փախչելու, հիշելով, որ իրեն լուրի են ուղարկել։
5
30 Մակիչին տանում են փողոցով։
Դեմքի կեսն արյունլվա է, թաշկինակով կապած։
Նրա ձեռքերը կապկպել են մեջքին, և երկու ձիավոր բռնել են պարանի ծայրերից։ Առջևից գնում է կապիտան Տեր-Պետրոսովը։
