Անտառը, խշխշան հովը, նրանց արտաքինը,- այդ ամենն ասում են, որ նրանք չեն պարտվել և նորից կգան, կգան վերջին անգամ։
Մակիչը ձեռքը տանում է երեսին։ Արյունը չորացել է։ Ապա առնում է Կարագինի հրացանը և նրան ասում է․
- Կգնաս քաղաք, կգտնես կոմիտեից մեկին..․ կասես այս անգամ գուրս չեկավ, բայց եկող անգամ լավ կանենք։ Պատասխանը կբերես կարմիր քարի ձորը։
Նրանք հեռանում են անտառի խորքը.․․
10
ՉՈՐՐՈՐԴ ՄԱՍ
1
Լույսը նոր բացվում է։
Զիլֆին գառները քշում է գյուղի ամայի փողոցով։
Նկատելով մարագի կիսաբաց դուռը, տղան ներս է մրանում: Ներսը՝ Սոնան հազիվ նշմարվում է:
Զիլֆին հանում է չուխան։ Սոնան նրա մեջքին է փաթաթում հացի պաշարը, որ գառնարածը պիտի տանի թաքնվածների համար։
Զիլֆին չուխան հագնում և դուրս է գալիս։
20 Ամայի փողոցով տղան քշում է գառները։
2
Լուսաբաց է։
Խոր ձորում դեռ գիշերվա ստվերն է։ Զորի անդնդում խշշում է գետը։
Չորս ձիավոր դանդաղ գնում են, չորս կողմը նայելով։ Նրանք այն ձիավորներից են, որոնց դեռ գիշերով պարուչիկ Ամիրջանովն ուղարկել է խուզարկելու թաքնվածների վայրը։
Նրանք դիտելով են գնում, ցրվում են, դուրս են գալիս բարակ արահետից։ Երկուսը հասնում են քարափին, որտեղ վերջանում 30 արահետը։
Լուսաբացի լռություն է։
