Լռության մեջ երեք անգամ լսվում է այսպիսի կանչ՝
-Դի՜-տա, դի՜- տա․․․,- ինչպես հոպոպը կկանչի։
Հենց ձիավորների գլխավերև, ժայռի լանջին, թփերի միջից Պուղանը գլուխը հանել է։ Այդ նա էր կանչում հոպոպի նման։
Դեռ արձագանքում է կանչը, երբ երկու կոմունար ձորի մյուս ափից ներս մտան քարանձավը. երկրորդը, որ լվացվում էր, առավ հրացանը և թաքնվեց քարի ետև։
Մի տեղ քար գլորվեց։ Ձիավորներն իրար նայեցին։ Երևի 10 քարայծ անցավ։
Ձիավորները նայում են։
Այլևս գնալու տեղ չկա։ Ձորն այնքան ահավոր է և վայրի, որ անհավատալի է թվում, որ այդտեղ մարդիկ լինեն։
Ձիավորները դանդաղ վերադառնում են։
Պուղանը սողում է, ապա թռնում է քարով, ուր որ գնում է՝ ցածր «թառ» է, բերանը թփերով պատած։ Թփերի արանքից երևում է մի գլուխ, որ կռացել է ջրի վրա։
Պուղանի ոտնաձայնից գլուխը պահվում է։
Պուղանը թփերը ետ տալով, ներս է մտնում։
20 Բնական քարայր է։ Կիսամթնում՝ Մակիչը։ Թիկն տված և պառկած կոմունարների գլուխներ, ոտքեր։ Պուղանը կամաց շշնջում է.
- Շները հոտ են առել... նրանք իրար երեսի են նայում։
- Երկու հոգու պահակ դիր,- ասում է Մակիչը։
Երկու հոգի քնից վեր են թռնում, բնազդաբար ձեռքը տանում են հրացաններին։ «Արջը» խոր քնել է. Պուղանը նրան ցույց տալով՝
- Օխտը գիշեր սա պիտի քնի:
«Արջը» շուռ է գալիս մյուս կողքին, ասելով՝
30 - Սրանից լավ տեղ չկա...
Ձիավորները գնում են։
Քարատակից ոչ հեռու երկու կոմունար խոսում են։
Մեկը՝
- Մինչև ե՞րբ մնանք էս ձորում...
Մյուսը՝ Բադին, լռում է, ապա տխուր ասում է՝