Ամայի ձորեր։
Մի բարձր քարաժայռ, գագաթին թփեր։
Երկու կոմունարներ, որոնք երկրորդ պատկերում իրար հետ խոսում էին, թե «մինչև երբ պիտի մնանք էս ձորում»։
Բադին նայում է դժգոհ։
Նա ասում է.
- Մակիչին ինչ... որ բռնեն պիտի սպանեն։ Էհ, էլ ինչո՞ւ է վախենում սահմանն անց կենա... Շատ-շատ էնտեղ էլ կըսպանեն։ Իսկ մե՞նք... Մենք ոչինչ չենք արել։ Կասեմ, հենց իմացա 10 թե գնում ենք դիրքերը...
- Բա ո՞նց կլինի,- անտարբեր հարցնում է ընկերը և քունը գլխին պոկոտում է ինչ-որ կանաչ, ծամում է։
Բադին լուռ է։
Աթա ապերը միայնակ գնում է խուլ ճանապարհով։
Կանաչ ուտողը ննջում է և քնի մեջ ասում է.
- Ա′խ, մի տաք շորվա լիներ...- և քնում է։
Բադին նկատելով, որ նա քնեց, գրպանից հաց է հանում, ուտում է՝ նայելով ընկերոջը և միևնույն ժամանակ ինչ-որ բան է որոշում։
20 Հետո կամաց վեր է կենում, առնելով հրացանը։
- Կասեմ խաբել էին... կասեմ չուզեցի իմ հայրենիքն ուրանալ,- և իջնում է, որքան իջնում, այնքան արագացնում է փախուստը դեպի տուն։ Աթա ապերը կանգնել է։ Նրա կողքին գառնարած տղան է՝ Զիլֆին։ Ծերունին միայնակ շարունակեց ճանապարհը։
Գառնարած տղան իջավ ձորը։
9
Պարուչիկ Ամիրջանովը և երկու սպա։
Ամիրջանովի ձայնը։
30 -Գիշերով կշրջապատենք... և Ամիրջանովը ցույց է տալիս, թե ինչպես գիշերով կշրջապատեն և ապա սրի կքաշեն կոմունարներին։
Աթա ապերը աղբյուրից ջուր խմեց, նստեց։ Նրա աչքն ընկավ մի քանդակի՝ հին գերեզմանաքար է, թե՞ այն քարերից է,
