Ապարատը հեռացել է։
Կոմունարները խմբվել են. առանձին կանգնել է «ջաղացատերը»։
- Ի՞նչ եք մտել էս ձորերը..․ Գնացեք զորք բերեք, ժողովրդին ազատեք էս դժոխքից,- ասում է Աթա ապերը։
Հետզհետե խավարում է։
11
Մակիչը հրաժեշտ է տալիս հորը։
- Ջահել լինեի, ես էլ կգայի, Մակիչ...
- Արի, ապեր...
10 - Բա տունը,- և Աթա ապերը բարի ժպտում է,- է, տեսնեմ ոնց տղա ես...
Հայրը համբուրում է որդու ճակատը և իջնում է։ Մակիչը մի ակնթարթ նայում է հեռացող հորը, ապա արագ վերադառնում է։
Կոմունարները հավաքում են հրացանները։ Մեկը կոշիկն է հանում։ Պատրաստվում են։
Մակիչն ասում է Պուղանին։
- Դու կսպասես մինչև Կարագինը լուր բերի... իսկ մեզ կգտնեք ջուխտ քարի ձորում։
Կոմունարները հեռանում են։ Մակիչը Պուղանին՝
20 - Արթուն կմնաս... կրակ չանես...
Պուղանը և լուրջ, և հանաքով պատվի է առնում։ Խավարում։
12
Պարուչիկ Ամիրջանովը և կապիտան Տեր-Պետրոսովը։ Բադին գլուխը կախ կանգնել է։
- Այժմ պարզ է,- Ամիրջանովը նայում է կապիտանին։
Վերջինս ոտքի է կանգնում և պատվի առնելով, հասկացնում է, որ «պարզ է»։
13
30
Աթա ապերը դանդաղ վերադառնում է։
Ստվերները կախվել են, արևը թեքվել է։