- Պետք է ժողովուրդին ասել, որ մենք դաշնակիցներից շուտով օգնություն կստանանք...
- Որին ահա սպասում ենք մի տարի,- հեգնում է վարժապետը։
Գնդապետ Կուռոն գլուխը կախել է քարտեզի վրա և անտարբեր է նրանց խոսակցությանը։ Կուռոն ասում է՝
- Ուրեմն, քաղաքի էվակուացիան հանձնում ենք պարուչիկ Ամիրջանովին․․․ Երկրորդ ճակատի հրամանատարը կապիտան Տեր-Պետրոսովն է...
10 - Տեր-Պետրոսյանը,- ուղղում է Գեդեոնը։
- Այգ միևնույն է․․․ իսկ շտաբը՝ Տաթև... Հիանալի է... Այնտեղ ձեզ համար ևս ապահով վայր է... պատմական վայր է,- ասում է գնդապետը Գեդեոն վարդապետին։
Հետզհետե խավարում է։
2
Նույն հրապարակն է, որտեղ մի անգամ նստել և խոսում էին Աթա ապերը, Չետանց Վանեսը, և որտեղ աշուղը երգեց։
Այժմ Աթա ապերը չկա, Պուղանը չկա, և Բախշին, որ նեղը լծեց Պաշտոնավորին։
20 Ուրիշ գյուղացիներ են նստել այդ ապահով անկյունում։
Տեսարանը բացվում է նույն աշուղի նույն նվագով։ Հրապարակի կողքով անցնում է Մինա զիզին՝ թոռանը գրկած։
Մինասը՝ գյուղացիներից մեկը, նրան նայելով ասում է.
- Էս չէինք տեսել, էս էլ տեսանք...
Մինա զիզին կանգնել է քարատակի առաջ։ Պահակը դուռը բաց է անում, երևում է Սոնան, նրա ետևից Գիլա բիբին։ Երկուսն էլ կալանավոր են։ Պահակը երեխային հանձնում է Սոնային․ մայրը կրծքով կերակրում է։ Մինա զիզին լուռ կանգնել է։
Ներսից Գիլա բիբին կանչում է.
30 - Մինա, հրեն կյամ են, հա...
Պահակ զինվորը դուռը փակում է և պառավին ասում․
- Նանի, մի քիչ հեռու կանգնի․․․
Տխուր է նույնիսկ պահակը։ Այդ տխրության մեջ հեռվից հնչում է աշուղի նվագը։
