Մինա զիզին թոռանը գրկած վերադառնում է։
Պառավը ձիավորներից վախեցած, հեռու է կենում, ապա լսելով Պաշտոնավորի խոսքը, թե՝ «գնաց, է՜»,- նայում է երկնքին․
- Աստված, վերջի գնալը լինի․․․
Խավարում։
6
Ամայի լեռներ։
Մաղում է բարակ անձրև։ Տխուր մշուշ։
10 Երբեմն մշուշը ծածկում է ամեն ինչ, և միայն երևում է լեռան գագաթը, կամ մշուշի մեջ ցցվում է մի ժայռ, երբեմն քամին ծվեն-ծվեն քրքրում է մշուշը, և այն ժամանակ երևում է ջարդված հեռագրասյունը, դաշտային մի բու նստել է սյունի կատարին։
Երևում է քարուքանդ խճուղին, մի ձորակ, որտեղ կամուրջ է եղել, և այժմ միայն ցցված են կամուրջի գերանները։
Լսվում են ձայներ՝ մտրակի և մարդկանց աղմուկ։ Մշուշի մեջ ցեխոտ լեռնալանջով բարձրացնում են թնդանոթը։ Մշուշը ծածկում է այդ պատկերը, և բացվում են դիրքերը՝ Լեռնահայաստանի առաջին, երկրորդ և երրորդ ճակատը։
20 Ցուրտ անձրև է։ Զորքը՝ մահակով, մտրակով հավաքած գյուղացի տղաներ, ով «մեզար»-ը գլխին, ով հնամաշ շինելը, և նույնիսկ զինվոր կա, որ գլուխը և կուրծքը պահել է քարի խոռոչում, իսկ ոտքերն անձրևի տակ են։
Մի մոռացված ռազմական երկանիվ սայլակ։ Դաշտային հեռախոսի լարերը աղիողորմ զրնգում են, կարծես նրանք ևս ասում են այն, ինչ մշուշը, զոռով քշած զորքը և ջարդված հեռագրասյունը՝ «Հերիք է գնդակ ցանել և հնձել դիակ»․․․
Ծխում է աթարի կրակը։
Ծուխը խառնվում է մշուշին, պատում է էկրանը, հնչում է 30 ծանոթ մարշը, և ապա երևում են ձիավոր խմբերը՝ Կուռոյի, Ներսեսի, սիսիանցիների, ղափանցիների ձիավոր հարյուրյակները։
Մշուշը ծածկում է ամեն ինչ։
