- Մենք եկել ենք ողջունելու Կարմիր բանակի մուտքը և...- այդ ժամանակ «կիսաինտելիգենտի» ընկերը գրպանից հանում է մի վառոց մաուզերի ձևի: Վառում է ծխախոտը։ Պուղանի աչքն ընկնում է այդ իրին և առնում է, «կրակում» է, զբաղվում է, ինչպես երեխա։ «Կիսաինտելիգենտը» կոխում է ընկերոջ ոտքը, այսինքն թե՝ վառոցը իզուր հանեցիր։
Պուղանը կարծես զգում է այդ և հեգնանքով հետ է տալիս իրը, իբրև երեխա, որին ձանձրացրեց խաղալիքը։
«Կիսաինտելիգենտը» շարունակում է.
10 - Նաև մեզ զբաղեցնում է Ադրբեջանի հետ վիճելի...
- Հալալ ախպոր նման,- ընդհատում է Պուղանը:
«Կիսաինտելիգենտիդ» ընկերը նկատում է սենյակում քնած կարմիր բանակայիններին, որոնցից մեկը գլուխը բարձրացնում, քունը գլխին նայում է նրա օտարոտի արտաքինին և շուռ է գալիս մյուս կողքին։ Նա սեղմում է ընկերոջ ոտքը և ցույց է տալիս կարմիր բանակայինների կողմը:
- Այո՛, բայց փոխհարաբերությունների ստրուկտուրան,- հատկապես վերջին բառն ընդգծում է «կիսաինտելիգենտը»։
- Սաղ աշխարհը պիտի սովետական լինի...
20 - Մենք չենք առարկում... բայց օրինակ... հետաքրքիր է... ի՞նչ է ֆեդերացիայի...
Պուղանը շփում է ճակատը։ Ճգնում է պատասխանել, բայց, զգալով, որ «տիպը» նրան «կապ քցեց», հանկարծ ոտքի է կանգնում:
- Խաչի,- ներս է մտնում դռան պահակը:
- Էս կոնտրներին տար լցրու գոմը...
Խաչին առանց այդ էլ դժգոհ էր այդ «ուսումով» մարդկանցից: Տանում է: Պուղանը նրանց ետևից ասում է.
- Ես գլուխ չունեմ ձեզ հետ դնեմ...
30 Ապա կոճկում է շապիկը, մռմռում է նույն երգը: Բայց ինչ-որ մտազբաղ է, անգոհ է: Հանկարծ զարթեցնում է շոկի հրամանատարին: Վերջինս վեր է թռնում:
- Սլուշ, Վասյա,- ասում է Պուղանը,- շտո տակոյ ֆեդերացիա...
