Պաշտոնավորը ահից խեղճացել է։
- Ինչ եմ ասում...
Կարմիր բանակայինները քշում են Զիլֆու ջոկած ոչխարները։ Նրանց ետևից գնում են՝ Պուղանը և Զիլֆին։ Տղան հարցնում է.
- Քեռի, էդ դիկտատուրը հի՞նչ ա․․․
- Դիկտատուրը նա է, որ դրա նմանների կաշին մաշկես... Նրանց ետևից դեռ արձանացած, բայց դժգոհ նայում է Պաշտոնավորը։ Մոտենում է քահանան։ Վերջինս հարցնում է.
10 - Բա ասում էիր, ռուսը գա լա՞վ կլինի.․․
- Էս իմ տեսած ռուսը չի,- ափսոսանքով և կարոտով ասում է Պաշտոնավորը։
Խավարում։
7
Տաթևի վանահոր կամարակապ խուցը։
Նստել են Գեդեոն վարժապետը և «սպարապետը»։ Սենյակում կիսաստվեր է, ցուրտ է և մռայլ։ Գեդեոն վարժապետը, կարծես, ինքն իրեն խոսում է․
- Կար Ժամանակ, երբ մենք մահից չէինք վախենում...
20 Այժմ նրանք․․․ Դուք չե՞ք մրսում,- փակում է պատուհանը, ապա նայում է «սպարապետին», որը ինչ-որ թղթեր է քրքրում, այրում է մոմի վրա և մի մասը դարսում է առանձին։ «Սպարապետը» չի լսում նրա հարցը և քթի մեջ դնդնում է մի երգ։
Նա երկար նայում է մի թղթի։
- Մայոր Նիբբոնի վերջին նամակը․․․ Գուցե պատմության համար,- և դառն ժպիտով նայում է Գեդեոն վարժապետին։
- Իսկ ինչ կլինի պատմության դատաստանը․․․
- Պատմությունը գրում են արյունով․․․
30 Գեդեոն վարժապետը նայում է մի կետի։ Հետզհետե փոխվում է նրա դեմքի արտահայտությունը։
Միջանցքում՝ ոտնաձայներ։ Մտնում են գնդապետ Կուռոն, նրա ետևից պարուչիկ Ամիրջանովը։
- Ամեն ինչ պատրաստ է,- ասում է գնդապետը և «սպարապետին» է մեկնում մի թուղթ։
