Գեդեոն վարժապետը ցնցվում է։
«Սպարապետը» թաթախում է գրիչը և մեկնելով Գեդեոն վարժապետին՝
- Նախ ստորագրում է ազգային խորհրդի նախագահը․․․
Գեդեոն վարժապետը ստորագրում է բանտարկված կոմունարների մահավճիռը։
Սրբում է սառը քրտինքը։
- Պատմությունը գրում են արյունով․․․- և «սպարապետը» ստորագրում է։
10 - Եվ ինչպե՞ս նրանք չեն վախենում մահից,- դեռ ինքն իրեն խոսում է Գեդեոնը։
Գնդապետը թուղթը պահում է մոմի վրա,- ապա թուղթը հանձնում է պարուչիկին, վերջինս գնում է։
8
Երեկո է։
Մի կոմունար լսում է խշշոց։ Նա կանչում է․
- Ո՞վ ես․․․- մի ձայն՝
- Ես եմ․․.
Դուրս է գալիս Մակիչը, նրա հետ Լևոնը։
20 - Ոչի՞նչ չկա,- հարցնում է Մակիչը։
- Ոչինչ չկա,- Մակիչը նայում է պահակի հրացանի փակաղակը, դիտողություն է անում, որ գնդակը փողի մեջ չէ։ Շարունակում են ճանապարհը։
Լսվում է մի մեղմ բայաթի։ Հետզհետե երևում է ուրիշ դիրքապահ։ Նա հրացանը մի կողմի է դրել և նորոգում է տրեխը։
Մակիչը ետևից ուզում է վերցնի նրա հրացանը։ Դիրքապահը վեր թռավ։
- Անունդ ի՞նչ է,- հարցնում է Մակիչը։
Դիրքապահը ցույց է տալիս պատռած տրեխը, բոբիկ ոտքը։ 30 Եվ ասում է․
- Որ մեր գյուղը մտնենք, կասեն կոմունարը բոբիկ է․․․ Դրա համար էլ․․․
Մակիչը ժպտում է։ Հարցնում է՝
- Բան-ման չերևա՞ց․․.
