Լեռնային կիրճով Զանգեզուր է մտնում հայկական 4-րդ հրացանաձիգ գունդը։ Գալիս են փողերի նվագով, ծնծղաներով։
Գյուղացու ահը դառնում է զարմանք, զարմանքը ուրախություն, և նա ձեռքերը լայն պարզած, կանգնել է ճանապարհի եզրին։ Գունդն անցնում է։ Անցնում է սայլաշարքը։ Բանակայիններից մեկը հարցնում է գյուղացուն։
- Եզներդ ո՞ւր են․․․
- Տարան․․․
Բանակայինը նրա սայլը կապում է զինվորական 10 սայլակից։
Լսվում է նույն երգը։ Զանգեզուրի պարտիզանների երգը։ Բացվում է այն դաշտը, որտեղ Չետանց Վանեսը վար էր անում։ Գութանը, որ խափան մնացել էր, ահա լծում են։
Նույն մարդիկն են, նույն եզները։
Գութանը խրված մնացել է հողի մեջ։ Հնչում է նույն երգը։ Զանգեզուրի պարտիզանների երգը։
Արշավում էին Զանգեզուրի պարտիզանները...
Քարահունջի թունելը․ թունելի միջից դուրս են գալիս պարտիզանները՝ երգով, նվագով... Քայլում են հնչեցնելով հաղթության 20 երգը։
Չետանց Վանես ապերը ձեռքը դրել է ճակատին։ Գութանն արդեն լծել են, բայց գութանավարը նայում է կոմունարների զորամասին։ Այնտեղից նկատեցին։ Պուղանը կանչում է՝
– Եհե՜-հե՜յ․․․– և ձեռքով է անում։
Ձորերը զրնգում են նրա կանչից։ Վանես ապերը ժպտում է գոհ և ուրախ, ապա բռնում է մաճը։
Պարտիզանները հեռանում են, հեռանում է նրանց երգը և հանկարծ թնդում է հորովելը, և ձորերը, լեռները ուրախ 30 արձագանքում են աշխատանքի երգին․․․
Վերջ