Անթանոսյանի բկում սուրճի մի ումպ պնդեց, ձյութի պես փակչեց կատիկին։ Չկարողացավ կուլ տալ։
Միլիցիոները Ավետիս աղային հիշեցրեց տուրքի ժամկետի լրացման մասին ու հեռացավ։
- Կայնենք, ձիերին մի քիչ կեր տանք։ Մեռանք շոգից,- ասաց կառապանը, երբ կառքն անցավ Նազարապատի կամուրջը և կանգ առավ ուռիների շվաքի տակ։
Կառապանը կողովներն ու կապոցները գետնին դարսեց, որից հետո իջան ուղևորները, որոնց ուսերից կախված էին ջրամաններ, հեռադիտակ, հաստ շորով փաթաթած շշեր և այլն։ 10 Անթանոսյանն այդ կերպարանքով նման էր քարվանի նառ ուղտի՝ գորգերով, գունավոր փնջերով, մեծ ու փոքր զանգուլակներով։
- Բարև՛ ձեզ,- ասաց մեկը, որ կառքի կանգնելը հեռվից տեսել Էր ու մոտեցել։
- Բարև, աս ի՞նչ գյուղ է։
- Նազարապատն է։ Ավերակ գյուղ էր, հիմա վերաշինված է։
- Բնիկնե՞ր են,- հարցրեց Մարչը։
- Ամեն տեղից կան։ Գաղթականներ էլ կան. մշեցի կա, 20 բուլանըխցի։ Մի քանի տուն էլ քուրդ կա։
- Քու՞րդ...
- Այո՛, քսանչորս նաֆար են։
- Քու՛րդ,- Այդպես ասողը Անթանոսյանն էր։ Այդ ասելուց հետո հայացքը Մարչին հառողն էլ նա էր։
- Հրամանքնիդ ո՞վ եք...
- Ես խորհրդի քարտուղարն եմ, ինքս էլ կուսակցական.․․
Մարչը շրթունքները լիզեց։ Ինչքան շու՜տ էին չորանում։
Իսկ Անթանոսյանի աչքերը պղտոր ջուր էին։
- Բնի՞կ եք։30
- Ո՛չ, ես Վանի կողմերից եմ։
- Վանա երկրե՞ն...
- Այո՛, բայց հիմա էստեղացի եմ։
Ահա քեզ խաթարված հոգի, մոլորյալ ոչխար, որ մի խուրձ խոտի վաճառել է հայրենի մսուրը։ Հովնաթան Մա՛րչ,