գականներուն համար վարձել կահավորված ընդարձակ սենյակ մը նույն տան մեջ, բայց վեցերորդ հարկը…
— Հոգ չէ,– ըսին Բարպան, Վիկտորյան և Միհրանը
միաձայն։
- Քեզի մոտ կըլլանք, ուրիշ բան չենք ուզեր,– ավելցուց
Վիկտորյան։
Յորկին և Միհրանը պահ մը իրարու հետ խոսքի բռնվեցան,
և Բարպան իր աչքերը կպտտցներ սրճարանի ընդարձակ
սրահին մեջ, որուն հայելապատ որմերը ավելի մեծ
ընդարձակության մը տպավորությունը կընեին, անիկա
առանց ախորժակի կվերջացներ իր նախաճաշիկը և երբեմն
կդիտեր Վիկտորյան, որ հուզմունքի բարձր աստիճանի
մեջ, չէր գիտեր լալ, թե խնդալ և արցունքոտ աչքերով, բայց
հիացած կդիտեր երկու երիտասարդները, որոնք ֆրանսերեն
կխոսեին։ Անիկա կդիտեր նաև, որ Յորկին մարդ եղեր էր,
դարձեր էր հասած երիտասարդ, ազատ իր շարժումներուն
և խոսքերուն մեջ և որ համարձակությամբ գարսոնին տվեր
էր իր պատվերները և այժմ կվճարեր, գրեթե առանց խոսակցությունը դադրեցնելու։ Թե՛ Բարպան և թե՛ Վիկտորյան
կզգային, որ Յորկին թոթափեր էր բոլորովին օտարականի
երևույթը և հոգեբանությունը, անիկա դարձեր էր մեծ ոստանին
քաղաքացին, և այդ տպավորությունը վստահություն
կներշնչեր երկուքին ալ։ Յորկին կդառնար իրենց պաշտպանը,
և արդեն իրենց բոլոր էությունովը կապավինեին անոր:
Երբ քիչ հետո տաքսին իրենց կտաներ Փարիզի փողոցներեն,
երեքն ալ անհագ աչքերով կդիտեին քաղաքի զանազան
երևույթները և կկրեին հակասական տպավորություններ։
Վեցհարկանի բարձրաբերձ տուները, մեծ հյուրանոցներու
և զանազան հիմնարկներու մոնումենտալ կերպարանքը,
մյուս կողմանե՝ Բուլվար դը լոպիտալի վրա բացօդյա
շուկան, իրարու քով երկար սեղաններու վրա դիզված զանազան
ապրանքները՝ բանջարեղեններ, մրգեր, միս, պանիր
և այլն, որոնց ետև կանգնած էին կին վաճառողներ, կարճ
բրդյա պելերիններով, կարմիր, այրած դեմքերով և մարմնեղ,
բայց ամենքն ալ քորսեի մեջ սեղմված իրաններով…
Հետո գնողներու բազմությունը՝ մեծ մասով կիներ, ոմանք
