գիրը տիկին Զարուհիի անհատական խնդիրն էր, և աղջիկը ցավելով կմտածեր, թե իր պատճառով մայրը դժբախտ էր: Ի՞նչ ընել, ինչպե՞ս դուրս գալ այդ անելեն, Մաննիկը մտադրեց հետևյալ օրն իսկ տեղեկանալ Միհրանի մասին և իհարկին պատրվակ մը գտնելով, երթալ անոնց տունը այցելության։ Անիկա այդ նպատակով գնաց Շիշլի, ուր գիտեր, թե Բարպան կաշխատեր և այնտեղ լսեց, որ Բարպան իր ընտանիքով գացեր է Փարիզ:
Երբ Մաննիկը այդ ջախջախիչ լուրը հաղորդեց մորը, երկու
կիները իրարու վիզ նետվեցան և սկսան լալ:
Մայրը՝ հեկեկալով, անվերջ կըսեր.
- Խե՜ղճ Մաննիկս, խե՜ղճ Մաննիկս:
— Մամա՛, մամա՛,— կհեծեծեր Մաննիկը։
Հարևանուհիները եկան վերջապես իմանալու համար, թե
ի՞նչ դժբախտություն պատահեր Էր արդյոք երկու կիներուն:
Անոնք պատրվակ մը գտան, բայց և հանդարտեցան: Մինչև
կեսգիշերը անց մայր ու աղջիկ խոսեցան և զանազան ծրագիրներ
կազմեցին։ Վերջիվերջո տիկին Զարուհին ըսավ.
— Մենք ալ կերթանք Փարիզ…
Բայց անոնք չի կրցան անմիջապես մեկնիլ։
Անոնք ծախեցին իրենց կարասիները, երկու գորգեր, որ
պահած Էին, նույնիսկ հագուստներ ու ճերմակեղեններ։
Այդ միջոցին Մաննիկը կորսնցուցեր Էր զվարթությունը և
միամտությունը: Անիկա իր վրա ամփոփվեր Էր, կարծես
անոր հոգին փակվեր Էր։ Կյանքի անգութ հարվածներու տակ
անիկա կորսնցուցեր Էր իր պատրանքները և սկսեր Էր ամեն
ինչ կշռադատել, ամենուն և ամեն ինչի արժեքը ճիշտ որոշել։
Հակառակ իր դեռ պահած արտաքին ձևերուն, խոսելու
որոշ եղանակին, անիկա տխրեր և լրջացեր Էր։
Մաննիկը որոշակի մտադրեր Էր դուրս գալ պոլսական
բուրժուական կյանքի ցանկապատերեն, ավելի լուրջ գործ մը
գտնել և ապրիլ պարկեշտորեն և անկախ, հույսը դնելով
միայն իր սեփական ուժերուն վրա։ Այդ նպատակով, առանց
մորը հետ խորհրդակցելու, որու դատողության առողջության
մասին սկսեր Էր կասկածիլ, դիմում ըրավ, հետապնդեց և
