վերժության մեջ, իրենց էություններով հրահրելու այն քուրան, ուր կկոփվեր անոր ապագան։
Եվ այդ արտակարգ ոգևորութենեն անմասն չէին պառավները
և ծերունիները։ Դժգունած և խորշոմած կիներ՝ իրենց
ճերմակ, բայց առատ մազերով պսակված, դեպի առաջ կկարկառեին
իրենց դեմքերը։ Անոնցմե ոմանց աչքերուն մեջ արցունք
կար, ուրախության և խանդաղատանքի արցունք, և երբեմն
ալ դառն ափսոսանքի արտահայտությամբ անոնք
կհառաչեին, հիշելով անհետացած սիրելիներ, որոնք բախտ
չունեցան հասնելու այս օրին։ Բայց բերկրանքը վերջիվերջո
կտիրապետեր, և ծեր ու երիտասարդ, կին եերեխա կհաղորդվեին
նույն զեղուն զգացումին մեջ, ինչպես մարդիկ,
ոը երկար ատեն խավար և արհավրալի գիշերին մեջ տագնապելն
հետո, միասին կտեսնեն խաղաղ և շողշողուն արշալույսի
մը ծագումը։
Բարպան իր բոլոր էությունովը հուզված էր: Կարծես իր
մեջ ժամանակի ընթացքին հեղաշրջման ենթարկված զգացումներ
կբարձրանային մինչև իր գիտակցության մակերեսը։
Անիկա կձգտեր առանձնանալու և քաղցրորեն մտածելու այդ
բոլորին վրա, որովհետև այդտեղ այդ բազմության մեջ կարծես
իր անհատականությունը կցրվեր հազարավորներու մեջ:
Անիկա չէր կրնար կեդրոնանալ նաև այն պատճառով, որ
իր քովը նստած էր տիկին Զարուհին, որ շարունակ հարցումներ
կուղղեր իրեն։
Բարպան շատ շուտ մտեր էր սրահ և մուտքի դռան առաջ
գտնվող սեղաններեն մեկուն քով կանգնած, կխոսակցեր Միհրանին
նոր ծանոթացուցած հայ ընկերներուն հետ, երբ տիկին
Զարուհին և աղջիկը մտեր էին։ Տիկին Զարուհին Բարպան
տեսնելով, անմիջապես կառչեցավ անոր։
— Աս ի՜նչ մեծ բախտավորություն է մեզ համար,—
ըսավ ան՝ պինդ սեղմելով Բարպայի ձեռքը, որը չէր թողուր։ —
Ես ալ շատ կուզեի ձեզ տեսնել, ա՛հ, ո՞ւր է Միհրանը…
ա՜յ քեզ անպիտան տղա,–ըսավ անիկա, մատը շարժելով
Միհրանին ուղղությամբ, տիկին Զարուհին մեծ ճիգ կըներ
Միհրանի հետ իրենց ունեցած հարաբերությունները վերին
աստիճանի մտերմական ցույց տալու համար,-այնքան ըսի,
