կբարձրանար մայթը, արագությամբ կհառաջանար և կրկին կմտներ շարքերուն մեջ: Պողոտայի երկուկողմերեն անցորդները երբեմն զվարճանալով, երբեմն հետաքրքրված, երբեմն ալ ահաբեկած, կգիտեին ցուցարարները և ապշած կնայեին Բարպային, երբ մայթը բարձրանալով կմտներ անցորդներուն շարքերուն մեջ։ Անոր վերարկուին և բաճկոնին կոճակները փրթեր Էին և մեկ գրպանը կախվեր Էր. փողկապը դարձեր Էր դեպի ծոծրակը և գլխարկը խորդուբորդ դարձեր Էր։ Բայց անիկա անփույթ կքալեր՝ երբեմն կուրծքը բաց, երբեմն վերարկուին առաջամասերը ձեռքերովը հավաքած կուրծքին և փորին վրա և չի մտածելով երբեք իր վարմունքի հետևանքներուն վրա։
Բարպան, ուրեմն, կրկին բարձրացեր Էր մայթը և արագորեն
կհառաջանար, երբ ցուցարարներու երթը կանգ առավ։
Բարպան ալ կանգ առավ և ականջ դրավ։ Այնպես թվեցավ
իրեն, որ անմիջապես պիտի լսե հրազենի ձայն, մանավանդ
որ այդ միջոցին քանի մը երիտասարդներ, հակառակ ուղղությամբ
վազելով, կհրահանգեին…
- Ոչ մեկ անխոհեմություն, պահեցե՛ք ձեր հանդարտությունը,
կարող են կրակել…
- Կարող են կրակել… կարող են կրակել…— կմրմնջեին
ամեն կողմերե,- կարող են կրակել…
Բայց Բարպան դեո հեռուեն կլսեր «Ինտերնացիոնալը»,
որ, անշուշտ, ուրիշ ցուցարարներու սյուներ կերգեին, և
հետո, քաղաքի մյուս կողմեն, հեռավոր փողոցներեն դարձյալ
«Ինտերնացիոնալի» արձագանքները, որոնք կընդհատվեին,
բայց և անմիջապես կվերսկսեին:
Քանի մը վայրկյան տևող այս դադարեն հետո ցուցարարները
կրկին որոտացին «Ինտերնացիոնալը» և առաջացան,
բայց ճիշտ այդ միջոցին տարօրինակ բան մը պատահեցավ։
Բարպան ո՛չ ժամանակ ունեցավ, ո՛չ հնարավորություն
հասկնալու, թե ինչ եղավ, անիկա գլխին ստացավ մահակի
ուժեղ հարված մը, և աչքերը մթնեցան։ Երբ ինքզինքին
եկավ, անիկա գետինն Էր, և ոստիկանի մը մույկին ներբանը
կսպառնար դեմքին: Բարպան մեկ աչքը միայն կրնար բանալ,
որովհետև մյուսը ծածկված Էր մածուցիկ նյութով մը, և ճա
Բարպա Խւաչիկ
