րարներու դիտավորությունը վիժեցնել, ավանտյուրիստներու խաղերը ի դերև հանել, հրձիգներու դրած դյուրավառ նյութերու վրա ջուր լեցնել, տեռորիստներով բազուկը բռնել, անոնց ձեռքեն խլել ոճրագործի դաշույնը…
- Ես ձեզ լուրջ բան կհարցնեմ,- ըսավ ոստիկանը անհամբերությամբ։
- Ես ալ ձեզ լուրջ պատասխան կուտամ,- ըսավ Յորկին։— Կհիշե՞ք
«Նասիոնի» դեպքը։ Զինված ֆաշիստներու հարձակումը խաղաղ և
անզեն քաղաքացիներու վրա, որոնք
հավաքված էին սրահի մը մեջ դասախոսություն լսելու։
Ուրեմն, մենք այդ բանդիտներու թշնամիներն ենք։ «Մեր
ճակատը» այդ ավազակներու և ոճրագործներու հակադրվող
ճակատն է, հանուն դեմոկրատիայի, որը, ինչքան որ կհիշեմ,
այս երկրի, Ֆրանսայի, սահմանադրության հիմնական սկզբունքն էր։
- Դուք հիմարություններ կըսեք, պարո՛ն,— ըսավ ոս¬
տիկանը ջղագրգռված,— և կխուսափիք ուղղակի ինձ պատասխանելու։
- Ուրեմն, «հիմարություններ» ըսել է՛ հանուն դեմոկրատիայի խոսիլը,
— հարեց Յորկին։— Մի մոռնաք, որ այդ ըսողը ես չեմ, այլ դուք։
Յորկին այդ խոսքերը ըսած ատեն իր խցիկի ապակիեն
կդիտեր, որ մյուս ոստիկանները կհարցաքննեին գրաշարները,
մեքենավարները և անոնց ինքնության թուղթերը կվերցնեին։
- ի՞նչ է ձեր անունը և ազգանունը,— հարցուց ոստի¬
կանը։
Երբ Յորկին գոհացում տվավ ոստիկանի հարցումին, անիկա
ուզեց Յորկիին ինքնության թուղթը, քննեց և բացականչեց.
- Ա՜հ, դուք ազգությամբ հույն եք… և ի՞նչ գործ ունիք
իտալացիներու հետ, ըսեք, կխնդրեմ։
Յորկին մտազբաղ էր, դիտելով գրաշարները: Ամենքն ալ
ընտանիքի տեր էին, բազմաթիվ երեխաներ ունեին։
- Ինչո՞ւ այդ մարդիկը անհանգիստ կընեք,— ըսավ ան
խոժոռելով,– անոնք վարձու աշխատավորներ են. տպարա
