նրբանցքները ավելի հանգիստ են, սանդուղին գլուխը կեցած էր միայն նիհար, խարտյաշ կին մը, թոքախտավորի կարմրած և ցցուն այտերով, որ մարած ձայնով պատվերներ կուտար իր վեց տարեկան տղուն.
— Մանավանդ, ուշադրություն ըրե փողոցը անցած
ատենդ… սուերդ չի կորսնցնես, Գաստոն, նախ գնա հացը
առնելու և մնացածով…
Տղան սանդուղներեն իջնալով՝ անդադար կկրկներ.
— Այո՛, մամա՛, այո՛, մամա …
Երբ տղան հասավ Բարպային և Վիկտորյային, մեքենաբար
ըսավ.
— Մ… սիե… դա՜մ…— և կանգ առավ կարծես անցնելու
թույլտվություն խնդրելով։ Ամչկոտ երևույթով այդ մանչուն
ուշադիր քաղաքավարությունը սրտաճմլիկ բան մը
ուներ, որը զգացին Բարպան և Վիկտորյան՝ առանց կարենալ
մեկնաբանելու, երեխային նայվածքին մեջ վախ կար
և կարծես թե ստիպված էր սիրաշահելու ամեն մեկը, որուն
կհանդիպեր։
Նրբանցքին մեջ Բարպան և Վիկտորյան հանդիպեցան
Յորկիին և Միհրանին, որոնք իրենցմե շուտ բարձրացեր էին
և ծիծաղելով կխոսեին մադամ Լենին հետ։
— Բոնժուր մադա՛մ, բոնժուր մոսյո՛,– ըսավ մադամ
Լենը՝ ուղղվելով Վիկտորյային և Բարպային,— ուրեմն արդեն
քիչ մը ծանոթացաք մեր մեծ քաղաքին հետ… Կխնդրեմ,
անցեք ինձ մոտ, պահ մը հանգստացեք…
Բարպան ուզեց մերժել հրավերը, բայց մադամ Լենը
պնդեց.
— Մտե՛ք, կխնդրեմ…– և ան իր ետևեն դուռը բացավ։
Վիկտորյան նշմարեց, որ Յորկին կփափագեր, որ մադամ
Լենին հրավերը ընդունին, և դառնալով եղբորորդուն՝
ըսավ.
— Երթանք մեր սենյակը, վերարկուները հանենք, քիչ
մը շտկվինք, կուգանք…
Մադամ Լենի սենյակը կնայեր փողոցի վրա և քաղաքի
խուլ աղմուկը այնտեղ կհասներ ավելի ուժեղ թափով, բայց
նաև, կարծես թե, այդ աղմուկի ալիքները կխորտակվեին
