Էջ:Barpa Khachik.djvu/315

— Ձեր ինքնության թուղթը,— ըսավ ան խոժոոելով:

Միհրանը ցույց տվավ քարտը։

— Ա՜հ, մենք օտարական ենք և կխառնվինք ներքին

գործերու՜ … մե՜նք… Մնացե՛ք այստեղ,– ըսավ ոստիկանը

Միհրանին և հարցական նայեցավ Մարիային։

— Ես ֆրանսիացի եմ, և այս պարոնը իմ կյանքի ընկերն Է,— ըսավ Մարիան խրոխտությամբ։

— Ավելի վատ ձեզ համարա…— ըսավ ոստիկանը,— լավագույն ընտրություն մը կարող Էիք ընել։

— Բայց, պարո՛ն

— Բավական Է, դուք ազատ եք,— հարեց ոստիկանը,— կարող եք երթալ…

— Ես չեմ բաժնվիր իմ կյանքի ընկերեն,— պատասխանեց Մարիան։

Բայց այդ միջոցին միջադեպ մը պատահեցավ, մեկը կգոռար և հայհոյություններ կարձակեր, անիկա միևնույն ատեն կոչ կըներ շուրջ բոլորը դտնվողներուն.

— Ընկերնե՛ր, մեզ բռներ են ոստիկանական ուռկանի մեջ կամայական կերպով։

— Ռե՛խդ, ռեխդ փակե՛,- զոլեցին ոստիկանները և խուժեցին այն կողմը։

— Համարձակեցե՛ք ինձ մոտենալ,— գոչեց երիտասադը՝ երկու բռունցքները սեղմելով, ըմբշամարտի պատրաստվող մեկու մը պես։

Անմիջապես ուրիշ երիտասարդներ խմբվեցան անոր շուրջը և դիրք բռնեցին։

— Ի՞նչ Է, դուք մեզ ոչխա՞ր կարծեցիք, կտեսնեք՝ որ ո՛չ,— ըսավ անծանոթ երիտասարդը։

— Բրավո՜, բրավո՜ ,— կգոչեին շատեր. շուրջկալի մեջ բռնված անցորդները սկսան ծաղրել ոստիկանները։

— Բուլղար ուսանողներ են,– կշշնջային մարդիկ,– նշանավոր տզաքներ են…

Ոստիկանները սկսան սուլել, պահ մը իրարանցում հառաջ եկավ։

Մարիան դարձյալ մտնելով Միհրանի թևը հեռացուց այդ կետեն, և ահա, իրենք ալ չի գիտցան ինչպես, դուրս