տինը ծածկված էր ինկած տերևներով, որոնք աշնանային նրբերանգ գույներով, նախշուն գորգի պես կծածկեին սև և պարարտ հողը:
Բարպայի դեմքը ավելի խորշոմեր և կարծես ճերմկեր Էր։
Անոր աչքերը լի Էին հանդարտ տխրությունով։ Անոր սպիտակած
և թավ պեխերը կկախվեին բերնի երկու կողմերեն,
և որոնց տակ ծածկված դժգույն շրթունքը կկրեին հիասթափ
մարդու լուռ արտահայտությունը։
Բայց Բարպա Խաչիկի տխրությունը կբխեր ո՛չ իր հիվանդութենեն
և ոչ ալ աշնանային մելամաղձոտ գյուղանկարեն։
Ան շատ լուրջ պատճառներ ուներ մտահոգ ըլլալու
թե ներկային և թե՛ ապագային համար։ Անիկա իր մտահոգությունները
կծածկեր Վիկտորյայեն, ինչպես նաև Միհրանեն,
որ շաբաթե մը ի վեր Մըդոն ապաստանած Էր, բայց
երկուքն ալ Բարպա Խաչիկի երկար և մտատանջ լռութենեն
կգուշակեին անոր ներքին տանջանքը։
Անգործության ամիսներու ընթացքին Բարպան սպառեր
Էր իր փոքրիկ խնայողությունը և օգոստոսի 15֊ին հրաժարագիր
տվեր Էր Մըդոնի տան տիրոջը։ Ուրեմն ան հոկտեմբերի
15-ին պետք Է փոխադրվեր Փարիզ, Երբ Բարպան որևէ
գործ գտնելու հույսը կորսնցուցեր էր, չուզելով բեռ ըլլալ
Յորկիին և Միհրանին վրա, որոշեր էր ծախքերը սահմանափակել։
Իսկ հետո արդեն կացությունը այնպես էր դասավորվեր,
որ իր հարազատները, Յորկին և Միհրանը, նույնպես
դարձեր էին անկարող իրեն օգնելու։
Առավոտյան այդ վաղ ժամուն, խոհանոցի սեմին վրա
կանգնած, Բարպան կմտածեր իր ամբողջ կյանքին վրա և
կդատեր, որ աշխարհս դաժանորեն անարդար է։ Տասներկու
տարեկանեն սկսյալ անդուլ–անդադար աշխատեր էր, Բարպան
իր աշխատանքը կատարեր էր ոչ թե իբրև հարկադրություն,
այլ սիրով և հպարտությամբ, կարելի է ըսել անշահախնդրությամբ։
Կյանքը տրորեր էր զինքը, անցուցեր էր
տառապանքի զանազան բովերե, բայց, այսուամենայնիվ, իր
կյանքի ամենադաժան օրերուն, երբ կարողացեր էր աշխատիլ,
մխիթարություն գտեր էր։ Բարպան, թողելով մուրճը
և հեռանալով սալեն, կորսնցուցեր էր իր կյանքի իմաստը,
