— Ամեն պարագային, Միհրա՛ն, այդ մասին վստահ եղիր։
— Բայց չէ՝ որ դուն ալ բեռնված ես,— ըսավ Միհրանը։
— Օ՜հ, մայրիկս,— ըսավ Մաննիկը,— այժմ լավ է,
գտեր է բարեկամուհիներ, ամեն օր կերթա, ես համարյա
մինակ եմ, Միհրա՛ն,— ըսավ Մաննիկը թեթև մը հառաչելով,—
բայց մյուս կողմանե գոհ եմ, որ մայրիկս իրեն համար
զբաղելու և զբոսնելու միջոց մը գտավ։ Այդ տան մեջ
կիները տրիկո կընեն, մայրս ալ կաշխատի և, պետք է ըսել,
գոհ է։
Երկու երիտասարդները պահ մը լուռ մնացին, հետո
Միհրանը ըսավ.
— Ես կերթամ Մոսկվայի ճամփով և քանի մը օր Մոսկվա
կմնամ Յորկիի հետ, որ կաշխատի այնտեղ։ Վերջին
նամակով հայտներ Է, թե շուտով կստանա լավ բնակարան։
Երբ հասնիմ Մոսկվա, Յորկիի հետ կխորհրդակցինք և ամեն
ջանք կընենք Բարպան և Վիկտորյան փոխադրելու այնտեղ,
մենք անշուշտ կերթանք Հայաստան. գոհ և երջանիկ կըլլան:
— Ա՜հ, այո,— ըսավ Մաննիկը ,— միայն այնտեղ քեզ
մոտ կամ Յորկիի հետ կարող են հանգիստ և ուրախ ըլլալ։
— Իսկ դուն,— ըսավ Միհրանը,— դուն չե՞ս ուզեր գալ
Հայաստան,— և հանկարծ շառագունեցավ։
— Օ՜հ, ես… — ըսավ Մաննիկը և տարտամ շարժում մը
ըրավ, և անոր աչքերը լեցվեցան արցունքով։
Միհրանը հուզմունքեն սարսռաց. անիկա հիշեց Զարեհ
էֆենդիին տանը Մաննիկի համբույրը շրթներուն վրա։
— Կհիշե՞ս, Մաննի՛կ,— ըսավ Միհրանը բռնազբոսիկ
ժպիտով, Զարեհ էֆենդիին տանը, երբ դուն… երբ մենք
համբուրվեցանք։
— Երեխա էինք այն ժամանակ,— ըսավ Մաննիկը, և
նայվածքը դարձավ երազուն։
Այն ժամանակ,— շարունակեց Միհրանը հապճեպով,—
ես հաստատ համոզված էի, որ այդ համբույրը ինձ կհարկադրեր
ամուսնանալ քեզ հետ։
Մաննիկը դեռ արցունքոտ աչքերով ժպտեցավ Միհրանին,
և անոր ժպիտին մեջ անսահման քաղցրություն կար և
գորովանք:
