խփելով — ինչ որ հաջողությամբ խոսելու նշան էր,— մեծ համերաշխությամբ կընդունեին այդ սխալը, որպես իրենց ազգային արժանապատվությունը փրկող ազդեցիկ միջոց մը։
Օր մը Բարպային մոտեցավ պատկառելի երևույթով, մոտ
քառասուն տարեկան մարդ մը և նստեցավ սեղանին առաջ:
Անիկա ձեռքը ուներ «Հառաջ» թերթը և առանց այլևայլի
Բարպային մատնանշեց հոդված մը խորհրդայնացած Հայաստանի
մասին՝ «սեփական թղթակիցե»։
— Այս բոլշևիկներն ալ համը փախցուցին,— ըսավ ան:
— Ի՞նչ են ըրեր բոլշևիկները,— հարցուց Օարպան մեղմությամբ։
— Ճանըմ, ի՛նչ կըսես,– ըսավ մարդը,— հա֊ի մը, չէ-ի
մը համար մարդիկը ծակը կնետեն կոր, գյուղացիներուն
պահած ցորենին վերջին հատիկը կխլեն կոր, հատտ ունին
նե՝ չի տան… Չէ՜, ես չեմ հավնիր կոր այս եղածներուն,—
ըսավ մարդը՝ քիթը֊բերանը ծամածռելով։
— Այդ բոլորը սուտ է,— ըսավ Բարպան դարձյալ մեղմ,
բայց հաստատ ձայնով։
— Ինչպե՜ս թե սուտ է,— գոչեց մարդը՝ ընդոստ դառնալով
Բարպային,— «Հառաջը» գրեր է…
Անիկա նստեր էր սեղանին առաջ այնպես, որ կիսադեմքը
կդարձներ Բարպային և մեկ արմունկը դրեր էր սեղանին
եզրին։ Բարպան դիտեց, որ անիկա հագված է մեծագին վերարկու
մը և քիթին վրա կկրե ոսկի շրջանակով ակնոց։
— Հրամանքդ պոլսեցի՞ ես,— հարցուց մարդը Բարպա֊
յին:
Բարպային հաստատական պատասխանին վրա մարդը
ինքզինքը ներկայացուց.
— Սարգիս էֆենդի, բնիկ երզնկացի։— Բայց անիկա
փոքր հասակեն եկեր էր Պոլիս, այնտեղ գորգի վաճառական
էր, գործը լավ էր, բայց վերջերս տագնապը սաստկացեր էր։
— Ես ալ ըսի, որ երթամ բախտս ուրիշ տեղ փորձեմ…—
ըսավ ան։
Բարպան պարզ քաղաքավարության համար հարցուց, թե
Փարիզի մեջ լավ գործ կընե՞ր հիմա:
