պատրաստող շա՜տ… կհետևի՞ս կոր… մարդս պարտքը չի կրնար վճարել… գորգերը կգրավեմ, օրենքով, երկուստեք համաձայնությամբ… հետո աճուրդի կգնեմ… հասկցա՞ր…
— Հասկցա՛,— ըսավ Բարպան, ինքզինքմեն դուրս
ելած,– թո՛ւ քեզի…
Անիկա ամբողջ մարմնովը կդողար, և աչքերը կփայլատակեին
ցասումով։
Մարդը նախ զարմացավ, հետո վրդովվեցավ. անոր ինքնավստահ
մարդու ժպիտը սառեցավ հետզհետե դժգունող
դեմքին վրա…
— Հայդե՛, ճանըմ, կատակ կընե՞ս կոր,— ըսավ ան։
— Ո՛չ, կատակ չեմ ըներ կոր,— ըսավ Բարպան բռունցքը
զարնելով սեղանին,— քեզի պես մարդը…
Սարգիս էֆենդին դարձավ վիրավորական և դեպի իրենց
կողմը նայող հայ հաճախորդներուն ուղղվելով ըսավ.
— Ես ալ մարդ կարծեցի, երկու խոսք ընեմ ըսի, դուն
ան նայե, որ վարժապետ գլխով տիրացուին մեկն է եղեր…
— Ես ո՛չ վարժապետ եմ, ոչ ալ տիրացու,— գոչեց Բարպան
ոտքի ելլելով, անիկա ջղագրգիռ մատներով գրպանը
կհետազոտեր՝ պորտմոնեն գտնելու և իր կաֆեին դրամը
դնելու համար սեղանին վրա և միևնույն ատեն կըսեր.— ես
երկաթագործ եմ, արհեստի տեր մարդ եմ, ես ամբողջ կյանքիս
մեջ թևերս շարժելով, քրտինք թափելով հացս վաստակած
եմ։
— Անոր համար ալ այդ բոյը մնացեր ես,— ըսավ Սարգիս
էֆենդին, ոտքեն գլուխը չափելով Բարպան, որ վերջապես
դրամը դրավ սեղանին վրա և սրճարանեն դուրս
նետվեցավ. բայց դռան սեմին վրա, իր ետևեն լսեց ընդհանուր
ծիծաղ և Սարգիս էֆենդիին ձայնը, որ քաջալերված
կվերսկսեր ըսել.
— Ես ալ քյամիլ մարդ կարծեցի, բե՜… երկու խոսք
ընեմ ըսի…
Այդ օրեն հետ այլևս Բարպան ոտքը չի դրավ Կադեի
սրճարանը։ Անիկա՝ մռայլ և տխուր, կմնար տունը, երբեմն
օգնելով Վիկտորյային տնային գործերու մեջ, երբեմն ալ
