թանձր էր, քան ստորինը, և դուրս կցցվեր։ Քիթը՝ ոսկրուտ և քիչ մը ծուռ, Աստուր աղայի պարծանքն էր, որովհետև ան համողված էր, որ հայկական քիթ ունի։ Անիկա կկրեր անորոշ գույնով հագուստներ և կլոր գլխարկ, որ ճակատեն վեր կհրեր, ըսելով, թե գլուխը կտաքցնե։
Ժամանակով, եթե Աստուր աղան ուզեր մեկը սիրաշահիլ,
փնջիկ մը ռահան կամ սամիթ կնվիրեր և ավելի կարեվոր
պարագաներու տվյալ մարդը իր տունը կհրավիրեր,
ուր կհյուրասիրեր օղիով և մեզեներով։
Աստուր աղայի ստացած վարձքը չէր բավեր իրեն, և այդ
պատճառով, ան մածուն կպատրաստեր, երբեմն ալ պոլսական
սեր և խմորեղեններ և, լուսավորչական եկեղեցիի տոներու
նախօրյակին, պատրաստած քաղցրեղենները ափսեներով
կտաներ հայտնի հայ ադամանդավաճառներու կամ
գորգավաճառներու տունը և կթողուր «իբր նվեր»։
Բայց տոնին օրը անպատճառ ներկա կըլլար հայ մատուռի
մեջ կատարված պատարագին և գլուխը բաց, երկու ձեռքերը
մուրացկանի պես կարկառած՝ կհետևեր ժամասացություններուն։
Որոշ երգեցողության ժամանակ անիկա իր ռնգային ձայնով
բարձրաձայն կմասնակցեր։ Ժամվորները ետև կդաոնային և ոմանք
դժգոհ—եթե հատուկ քաղցրաձայն դպիր մը հրավիրված էր
այդ օրը, — ոմանք ծաղրական ժպիտով կդիտեին այդ մոխրագույն
մազերով տարեց մարդը,որ՝ իր ձայնին հավնած, կշարունակեր
բարձրաձայն երգել։
Պատարագեն հետո Աստուր աղան, խոնարհ երևույթով,
կերթար կկանգներ մատուռի ելքին և կսպասեր… երբ իր
«հաճախորդը» երևար, թրքական սելամ մը կուտար անոր և
կմրմնջեր.
— Շնորհավոր Զատիկ իմ աղայիս…
— Հա՛, Աստուր աղա, — կպատասխաներ մեծափոր ադամանդավաճառը ,
— նորեն զահմեթ ըրեր ես, տունը պախլավա ձգեր ես…
— Անուշ ըլլա՜ , աղա՛ս,— կպատասխաներ Աստուր աղան,
— քու քեֆդ իմ վարձատրությունս է։
Բայց միևնույն ատեն անհանգիստ աչքերով գրաշարը
կհետևեր աղային շարժումներուն, առաշին հարցը իրեն հա
