Էջ:Bitter bread, Vazgen Shushanian.djvu/36

Վազգէն Շուշանեան
մը թռչուն մը կը խզէր երեկոյեան քաղցը անդորրութիւնը։ Իր սրտակեղեք ճիչը կը զարնուէր դղեակին պատերուն։ Ո՞վ էին դղեակին բնակիչները։ Երբեք հնամեայ ու երկաթապատ դուռը բաց չէի տեսած։ Կ՚երեւակայէի դալարիքով եզերուած ճամբայ մը, որ արտաքին պատերէն կը հասնէր ներքին դրան, ածուներ, ուր ամրան լիութիւնը երանգ առ երանգ պիտի բացուէր։ Այդ պահերուն էր ահաւասիկ, որ հոգիս կը մոլորէր իր յարուցած յազումին շաւիղներուն մէջ։ Հանդարտօրէն կը վերադառնայի՝ բերելով ջրանցքը, ու ողջ գիշերը չէի կրնար խաղաղութեամբ ննջել։
Պաստառին վրայ Կրեթա Կարպօ կը շարունակէր անձնաւորել իր խօլ թագուհին։ Ինչ որ աչքերս պահած էին իրմէն, մարմինը ծայրայեղ զգայնութեամբ մը տեղափոխելու եղանակն էր, եւ ուրիշ ոչինչ։ Աննշան շարժումներ են, ձայնի չնչին յապաղումներ, ակնարկի մը նուաղուն անձնաւորութիւնը, որ յաճախ կ՚արթնցնեն մեր ներքին գազանը։ Խորունկ ու յանցաւոր հաճոյքով մը դիտեցի Լիւսին, ու երբ դէմքը ինձ դարձուց, տեսայ, որ աչքերը թրջած էին։ Մեղմօրէն ծռեցաւ վրաս ու ամչնալով փսփսաց.
— Անմիտ բան մըն է շարժանկարի երիզի մը պատճառաւ լալը, բայց այնքան հաճելի ու սփոփարար է արցունքը յաճախ...
Կիսամութին մէջ որոնեցի ձեռքը ու առաջին անգամ ըլլալով՝ ափիս մէջ երկարօրէն պահեցի զայն։ Կը զգա՞ր արդեօք գուրգուրանքս։ Դողդոջուն կը հետեւէր երիզին, ու իր դէմքը ողողուած էր քաղցր կիսալոյսով մը։ Թաթիկը տաք էր ու կը յայտնէր մարմնին խռովքը։ Յանկարծ իր աղուոր աչքերը բարձրացուց ու երկարօրէն նայեցաւ ինձ։ Գլուխը բրտութեամբ սեղմեցի կուրծքիս վրայ ու յեղակարծ կրքով մը համբուրեցի շրթունքները։ Բերանը մեղմօրէն դողաց համբոյրէս, ու իր ձեռքը ափիս մէջ վիրաւոր թռչունի մը պէս թպրտաց։ Յազումէս խոնջ ու ամօթահար անակնկալ արարքիս պատճառաւ, ծռելով վրան՝ ըսի.
— Լիւսի՛, գուցէ վիրաւորեցի Ձեզ...
Արցունքները սրբեց ու երկարօրէն դիտեց զիս, արտասուքի կայլակ մը դեռ կը պլպլար թարթիչներուն եզերքը։
— Եթէ քիչ մը զիս սիրած ըլլայիք, թերեւս ոչ,— ըսաւ մեղմօրէն։
Չհամարձակեցայ վերստին սեղմել ձեռքը ու յանկարծ յիշեցի Աննան։ Ու քանի Աննայի ստուերը կը պայծառանար, այնքան ցանկութիւնս բուռն ու անյետաձգելի կը դառնար։ Թեւս նետեցի Լիւսիի ուսին, ու անոր լուռ ընդդիմութիւնը մտրակեց արիւնս։
— Օ՜ ոչ,— բացականչեց խուլ ձայնով մը,— ո՛չ...
Առանց բառ մը արտասանելու՝ ձգեցի զինքը։ Յազումէս ու ամօթէս կը դողայի, ու այն գաղափարը, թէ երիտասարդ ընկերուհիի մը վստահութիւնը չարաչար գործածած էի, կր պղտորէր հոգիս։ Արու մը գրեթէ միշտ հասարակ է, կ'ըսէի իւրովի։ Կ'արժէ՞ր միթէ վաղանցուկ հաճոյքի մը համար ղիմաւորել նուաստացուցիչ մերժում մը։ Ձեռքերս ծունկերուս միջեւ ու կծկուած՝ փորձեցի հետեւիլ ժապաւէնին, բայց մարմինս արթուն էր անհանգիստ խղճի մը պէս։
— Օ՜, տեսէ՛ք,— յարեց Լիւսի,— Կարպօն զմայլելէ է հոս...
Մեր ակնարկները արագ փայլատակումի մը մէջ հանդիպեցան իրարու, ու զգացի խորապէս, թէ վշտացուցած չեմ զինքը։ Բիբերուն խորէն արցունքով թրջած ժպիտ մը բուսաւ ու լուսաւորեց դէմքը։
— Գիտեմ որ ծիծաղելի եմ,— ըսաւ,— այս դիւրին յուզումիս պատճառաւ, բայց չեմ կրնար ինքզինքս զսպել։ Երբ պզտիկ էի, չնչին դէպք մը կը բաւէր զիս յուզելու համար...
Տեսնելով վերապահութիւնս՝ զգաց, որ իր մերժումը վիրաւորած է զիս։ Դէմքը դարձուց անդին, ու զգացի իր դողահար ձեռքը ձեռքիս վրայ։ Մեղմօրէն կը շոյէի այդ նուրբ թաթը՝ մտածելով Աննային ու զգալով, որ յանցաւոր եմ առանց սիրոյ աղջիկ մը ցան–
370