— Ուղիղ, լավ է ասած,— մրմնջաց Մամոն Քյալաշի հեռանալուց հետո։ — Ո՞վ ուտե եղն ու ճմուռը, ո՞վ գլուխը դեմ տա սուրը։
— Լավ է, այս գործը այդպես կփակենք, կքնացնենք և սրանից հետո ամեն հանցանք կբարդենք սահմանից անցնողների վրա։ Թեև վաճառականների ոսկիները մարսված են, բայց և այնպես վնաս չունի, եթե Մինասին Էլ բանտի մեջ քիչ ճնճրտացնենք՝ դժոխքի ճիվաղներին ծիծաղեցնելու համար։ Կարելի է գյավուրը վախից աղջկանն էլ ինձ համար մատաղ բերե։ Հա՛, հա՛, հա՛, Սուլո՛, Սուլո՛։
— Հրամայե, բեգ,— ասելով ներս մտավ Մամոյի ընկերը քմծիծաղով։
— Սուլո՛, գնա գյավուրին կանչե։
— Մինասի՞ն, թե՞ Քյալաշին։
— Մինասին։
Սուլոն սլացավ բարակի նման, տիրոջ որսը բերելու։
— Լա՛վ, ասենք թե Մինասին բռնեցի, բանտարկեցի, տանջեցի,— ասաց մտածելով Մամոն,—ինձ ի՞նչ օգուտ… Ինչ եմ անում նրա աղջիկը, որը կարող է մեկ-երկու ամսից, մեկ-երկու տարուց թառամել, մի՞թե նրա աղջկա նման հազարավորները չկան իմ շուրջը… Ո՞ր գեղից, ո՞ր տանից չեմ կարող փախցնել տասնյակներով այդպիսի դատարկ աղջիկներ։ Ինչի՞ս է պետք նախշունը, որ ներկարարի ներկած դռների ու պատերի նման թեև այժմ նախշուն է, բայց ներկը թափվելուց հետո դարձյալ կմնա նույն հասարակ փայտը… Ինձ խանում-խաթուն կին է պետք, սարայի դշխուհի է պետք, ես սիրտս այրող ու լափող Անթառամին կուզեմ… Որ Անթառամն իմս լինի, Թեմրանն էլ խո՛ հավիտյան իմս կլինի, Ամիրխան քեհյայի ունեցած-չունեցածն էլ Անթառամի տիրոջը կլինի… Էլ զահլաս չի տանի Քյալաշը իրեն տեղի-անտեղի նկատողություններով, և էս սարայում, հուրիիս գրկում, ցմահ կվայելեմ երջանիկ օրեր…
Դեռ Մինասը չեկած, քաղաքացի հյուրեր եկան իջան Մամոյի