երկու թարաքյամա լակոտները, նկատելով զինվորված ձիավորին փափախը գլխին, թողին և ետ փախան։ Չարչին մոտենալով, ընկավ Եղիկի ոտքերն ու ասաց․
— Աղա, դու գիտես, քո ոտքն եմ ընկել, ազատե՛ ինձ, քեզ մատաղ ունեցած-չունեցածս։
— Ա՜յ տղա՛,— ասաց Եղիկը զայրացած,— դու որտեղի՞ց ես։
— Աղա, ես Ղարսա եմ…
— Ձայնդ կտրե, ստախո՛ս, լեզուդ ցույց է տալիս, որ դու ղարսեցի չես։
— Աղա՛, մենք Բիթլիզու ենք (Բաղեշ), եկել ենք Ղարս կու մնանք։
— Հա՛, լա՛վ, այդ եղավ։ Հաց ունի՞ս ուտելու։
— Խրամանքա, աղա՛,— ասաց ու գոտին բացեց չարչին։
Եղիկը վար իջավ և չարչու հետ նստավ հացի։ Տխուր մտքերը ճաշելիս էլ չհեռացան Եղիկից, և նա կցկտուր հարցեր էր տալիս չարչուն, որ նույնպես մտածությունների մեջ ընկավ տարօրինակ մարդու հանդիպումից։
— Ինչի՞ էիր փախչում, չէի՞ր կարող այդ լակոտների հախից գալ։
— Ի՞նչ արած, աղա, թուրք են, հյուքմաթը (պետությունը) իրենցն է։
— Ահագին մարդ ես, ի՞նչ պիտի անեն նրանք քեզ։
— Բոխչես կթալնեին։
— Դեմ դնեիր կամ թե թող տանեին։ Ի՜նչ մեծ կորուստ կունենայիր։
— Աղա՛, եղածս-չեղածս էս է, էս էլ որ տանեին՝ մանր ու խոշորս քաղցած կմնային։
— Քանի՞ տղա ունիս։
— Խինգ, քեզ ծառա․․․
— Արի քեզ հետ ընկերություն անենք, բայց մի պայմանով, որ վախկոտությունդ թողնես։
— Դու որ ինձ խետ ըլնիս, աղա՛, էլ չեմ վախենա։
— Էդ շորերդ հանի՛, իմ շորերս հագի՛ր, ձիս էլ նստի՛ր, ես քու շորերդ հագնեմ դառնամ քեզ նոքար։