Ասլին շատ ցավեց, բայց արդեն ուշ էր. հայրը ճրագը վառելուց հետո ասաց.
— Ի՞նչ կա, աղջիկս, ի՞նչ կա, Ասլի ջան։
— Բան չկա, տա՛ցու, բան չկա,— կակազեց դողղողալով Ասլին, բայց դեմքն արդեն ցույց էր տալիս, որ տարօրինակ դեպք էր պատահել։
— Ի՞նչ օձ էիր գոռում, ի՞նչ էիր ասում։
— Բան չկա, երազումս էր, տացու, վախեցա և զարթնեցի։
Բայց ծերուկը չհանգստացավ, նա ճրագը ձեռքը դուրս եկավ ախոռը, բակը, հյուրանոցը, ամեն կողմը քննեց, երբ ոչինչ չնկատեց, սկսեց ավելի ուշադրությամբ կտուրի լուսամուտները քննել։ Եղիկը շտապել էր և ախոռի կտուրի լուսամուտի տախտակը ծուռն էր դրել։ Գալո քեհյեն իսկույն հասկացավ բանն ինչումն է ու գոռաց.
— Ասլի, այն շան կաթ ծծածը խո չէ՞ր:
— Ի՞նչ ես ասում, տացու։
— Եղիկը խո չէ՞ր քեզ զարթեցնողը,— ասաց Ասլիին մոտենալով և երբ նկատեց Եղիկի թողած կապոցով գոհարն ու ապրանքը, կանչեց.— Աղա Թոմաս, Բարսեղ, տո՛ ելե՛ք տո բարձրացե՛ք, տո՛ աբուռներս տարավ էս նյուսյուբաթը, տո հասեք, է՜,— աղմուկը գցեց ծերուկը, և մի քանի վայրկյան հետո ողջ գյուղը զարթնեց։ Ընկան Եղիկի ետև, որը ձիով, ո՛րը հետի, շներն սկսեցին հալածել, բայց Եղիկը Մելոյի հետ նստան ձիերն ու դիմեցին դեպի Մոլլա-Մուսա, լույսը չբացված անցան Զռչին և կեսօրին մտան Քերս՝ Միրզի ջրաղացը, հանգստացան։
Հետևյալ առավոտ վաղ ձիեր նստան Եղիկն ու Մելոն և ճանապարհ ընկան։ Մութնուլույսը դեռ չէր զանազանվում։ Մելոն հետևում էր Եղիկին, բայց թե առաջնորդի միտքը ո՞ր կողմն էր, նրան հայտնի չէր։
— Գիտե՞ս, Եղհկ աղբեր, ի՛նչ կա,— ասաց Մելոն։