— Մոսո՛, արի ոչխարը դու քշե,— ասաց Գրիգորը,— ոչխար շատ ես արածացրել, այդ քու փեշակն է։
Ճարահատյալ Մոսոն ոչխարն սկսեց քշել, իսկ երեք ընկերները ետ դարձան։ Քրդերի ձիավորների մի մասը փախել, առաջ էր անցել, մյուս մասը սպանվածներին էր տանում: Սարսափելի էր կացությունը. նրանք, որոնց հետ կարելի էր ազատ կռվել, փախել էին, իսկ դիակներով բեռնավորվածներին ձեռք տալը տմարդություն էր։ Եղիկը, քիչ մտածելուց հետո, քրդերեն գոռաց.
— Մի ձի փոխ տվե՛ք, մեր ընկերներից մեկն առանց ձիու մնաց։ Պարտքս լինի մի ուրիշ անգամ նրա փոխարեն ձեզ երեք ձի վերադարձնեմ։
Քրդերը մնացին շվարած, չէին իմանում ի՞նչ պատասխան տալ։
— Ես ձեզ վրա գնդակ արձակողը չեմ. դուք առաջին անգամ եթե գնդակ չարձակեիք, այդ զոհերը չէիք տալ։ Մարդկությունով մեզ մի ձի տվեք մեր ձիու փոխարեն։
— Արի տար,— գոռաց քրդերից մեկը։
— Փախչողները դուք եք, հետևաբար, մեր ծառայությունն էլ պիտի կատարեք, բերեք մեզ մոտ։
Քրդերը բավական վիճելուց հետո մի ձի ետ դարձրին, որին Գրիգորը մոտեցավ, բռնեց և ետևից քաշելով բերեց։
— Մարդավարի, քաջի վայել, թե որ մարդ տեսնեք, գնացե՛ք և այնպես խաբարը տարեք Փրդո բեգին։ Ասեք մի կույր հայ էր ձեզ հալածողը։
Իրիկնադեմին, երբ ոչխարը մոտեցրին սահմանին, ղազախները հակառակեցան, չէին ուզում ընդունել սահմանից ներս։ Եղիկը ձին առաջ քշեց, գնաց ղազախների զորականի մոտ, ասաց.
— Երեկվա քրդերի տարած, փախցրած ապրանքն է, գնացինք բերինք, խնդրում եմ թույլ տաք ներս անցկացնելու։
— Որ այդպես է, ապրի՛ք, անցկացրե՛ք։ Բայց երբ զորականը նկատեց հինգ-վեց հարյուր կթանը իրենց գառներով, ասաց.
— Երկրացի, լավ տոկոսով եք վերադարձրել, վաթսուն ոչխարի