ու կմատնե. մտավորականոթյո՞ւնը, որ բռնության տակ կհյուծի ու վատասերիլ կսկսի:
Գիտեմ ի՜նչ ոճիրներ կգործվին վանքերուն մեջ ամեն օր, ի՜նչ գլուխգործոցներ կփճանան: Բայց ալ բավ է, կարծեմ շատ առաջ գացի…
Նշանակելի լռություն մը պահեցի, կարծես զգացնելու համար Եղիազարին, թե իր ակնարկություններն առնված էի. բայց այդպես չէ, կսիրեմ անկեղծության չափազանցություններն իսկ ու ո՞վ գիտե թե իրավացի չեն այս ծերուկին ըսածները…
Եղիազարը կրկին ձեռք առած էր Սաղմոսարան մը, որուն մեղմորեն ծխոտած, առույգ և ողորկ թերթերուն կարմիր գլխատառերով տողերեն, սև երկաթագրերու պարզ, անկեղծ խստությունը կցայտեր:
Բայց իրոք՝ հիմար մը չէ՞ այս մարդը, խորհեցա:
Կչափազանցեմ նորեն: Ամեն մարդ կիրք մը ունի. Եղիազարինը մագաղաթի սերն է, երիտասարդինը՝ աղջկան մը. միշտ այս սեր բառը հառաչ մը կարթնցնե կուրծքիս տակ: Սերը լայն առում ունի: Իր բյուրավոր ձևերեն միուն կարելիությունը եթե կպակսի ինե, մյուսները հոս են, կապված այս սև վերարկուին և նվիրական պաշտոնիս:
- Այո՛, այո,- կրկնեցի մտովի, - Եղիազարը ազնիվ մարդ է, իր կիրքը անմեղ, արդար կիրք մը, կիրքերուն է՛ն գեղեցիկը թերևս, արվեստի սերը… . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Վերադարձին, երբ բակեն կանցնեինք, տեսա Շուշանը, իր ժպիտը անմեղ ու տրտում երևաց ինձ, մեկ-երկու հարցումներ ըրի իրեն, երբ հեռացա քովեն, տեսա որ դեպի խոհանոց կվազեր, խուճապ ձգելով տատրակներուն մեջ. ասիկա սովորական պատկեր մը միտքս բերավ ու կրկնեցի.
— Ահա տատրակ մը, որ խուճապի կմատնե տատրակները:
Գոհացա գյուտովս, որովհետև գրականությունը կսիրեմ. շատ անգամ օրաթերթերու մեջ հաճույքով կարդացված են կեղծանունով գրած նկարագրականներս ու հայ եկեղեցվո բարեկարգության քննադատական հոդվածներս:
Զ
Դեկտեմբեր…
Շարաթե մը ի վեր կձյունե:
Ցուրտ հովերու կամքին անձնատուր սահմանավոր գորշ միջոցին վրա, ճերմակ մասնիկներ հիմարներու պարը կդառնան:
