Ան մեջս կարթնեցնե միստիկական բան մը ու գութով կողողե էությունս:
Բավական պտտելե վերջ այդ վախը զգացի. խորհեցա լուսամուտներուն առջև, ձյունակույտերու տակ պառկած պաղ դամբարաններուն ու անոնց մեջ քայքավող մարմիններու վրա: Մանկության օրերես ի վեր հավատացած եմ չար ոգիներու գոյության. դեռ տղա՝ ամեն գիշեր ուրվականներ կտեսնի. որոնք զիս կգրկեին վեր բարձրացնելով ու կձգեին պարապին մեջ մեծ քրքիջներ արձակելով. ահաբեկ լաց մը կձգեին և ծնողքըս հազիվ կրնայեն սփոփել զիս:
Եբեմնի այդ նախապաշարումներն իրենց հետքը ձգած են վրաս, հիմա ալ թափուր վայրերու երկյուղով կսնիմ…
Ու իրավ, ի՞չ է վանք մը գիշեր ատեն, մանավանդ ասանկ ձմեռ գիշեր մը. դամբարան ափ մը մարդոց: Տեսակ մը կղզի է ան, զոր կարգելափակեն բնության անողոք օրենքներն, ձյունն ու հովը:
Այցելող չկա, չկա ուղտավոր, ուղևոր մը անգամ՝ օրվան լույսով իր մոտեն չանցնիր:
Շաբաթներե ի վեր ճերմակ մասնիկներ կարշավեն միահերթ տարածության մը վրան, մռայլ երկնքի մը տակ, իբր թե ալ արևուն լույսը հուսալ երազ մի ըլլար, ու կյանքին դառնալ՝ պատրանք... Սակայն գյուղեր, քաղաքներ կան, ուր որչափ ալ դժբախտ ըլլան մարդիկ, գիշերվա սա պահուն կրնան հանգիստ քնանալ կամ նստիլ, կրնան խոսիլ բարեկամի մը, զավակներու, հարսի մը հետ. և մանավանդ այս պահուն է, որ կինե շրթները կբանա հեշտանցին, ինչպես ծաղիկ մը իր՝ բաժակը արևի շողին:
Պահ մը մեջս մարած վրդովիչ սիրո զգացումով՝ նորեն լեցվեցա:
Պոլիս քարոզչությանս միջոցին ալ կտառապեի, բայց կերևի գոհացում գտած էի. գոնե աչքերս ու ձեռքերս զրկված չէին. մին կտեսներ ու մյուսը կզգար շրթներու տաքությունը:
Հոս զրկված եմ բոլորովին: Կմոռոնամ, մեկը կա, շնորհալի աղջիկ մը, այլ որուն երեսը չեմ կրնար համարձակորեն նայիլ, հայրենի վանքի մը մթնոլորտը այնքան աններող է:
Մտածումներու այս կարգին մեջ՝ երբ կխորհեի մեկնիլ, ետիս դարձա վերմակի մը շարժիլը տեսնելով:
—Օ՜... Խաչե՛ր, չե՞ս քնանար, արթո՞ւն ես... բա՞րձր կխոսեի արդյոք, տղաս... բան մը իմացա՞ր... ըսե՛...
—Ո՛չ...ի՞նչ բան...
Ապահովված նստա իր բարձին մոտ, հարցումներ ընելով:
—Չե՞ս քնանար... ինչո՞ւ եկած միջոցիս ձայբ չի հանեցիր. կմսի՞ս, ըսե՛, տղաս, բանի մը կխորհի՞ս, ինչո՞ւ ասանկ նիհարցած կտեսնամ քեզի...
