է ամիսներե ի վեր: Թերևս պարզ երկնքի մը վրայեն սահող ոսկեգեղմ ամպի մը երազին անձնատուր կըլլան:
Ի՞նչ գիտնամ. հապա ինչո՞ւ դիտել այս միօրինակ, ձանձրալիորեն սպիտակ ու սառ միջոցը. կարելի է նաև վանքեն մեկնող ու հեռավոր տեղեր տանող ազատ ճամփաները որոնել ձյունին տակ…
Կան որ կնախանձին Խաչերին անգործությանը. չեմ հուսար, որ գործին ծանրությունն ըլլա ատոր պատճառը: Մանասեն կպոռար այսօր.
—Դուն ինչո՞ւ չես աշխատիր…
—Քեզի ի՞նչ…
—Ի՞նչ ըսել է, վերի արտի ցորե՞նն ես… մեզի պես մեկը…
Հակոբ, այն որ շատակեր է արտակարգորեն ու կնիհարնա, կավելցներ.
—Հարուստի տղա՛ է… քիպի՛ր…
—Հիմա ամենիս ալ հավասար եղանք… ան հարստությունը հորին մեջ ինկավ… առ սա ավելը, հա՛, սանկ… ասոր քիչ մը երես կուտան.— վրա կբերեր փոշիներու ետևեն հասնող ձայն մը:
Զիս տեսնելով լռեցին. այդ միջոցին պարոն Ալեքսանդրն ալ եկավ:
—Պ. Ալեքսանդր, կերևի որբանոցի կյանքը չար կդարձնե տղաքը:
—Եթե կարենայի՝ քակել կուտայի ասանկ հաստատությունները. լա՛վ է բոպիկ, քաղցած իրենց ծնողքին քով մնային, քան վանքերուն, կամ որբանոցին մեջ քայքայվեին:
Հետո պատմեց այն ամենը, որոնց ականատես կըլլար. տղաքը վատուժ էին, բարոյապես անմխիթար. հայհոյանքը բերնի ծամոց ըրած կոպտության հակած, վիճասիրությունն ու քինախնդրությունը օրեօր աճելու վրա:
Իրենց մեջ կմեծանար այն որդը, որ մարդը ձեռքն ինկածը խածելու, ծռելու, քանդելու հաճույքին կղմե: Տղոց մեջ կտարածվին նաև գաղտնի մոլությունները, զորս ձանձրույթն ու միօրինակությունը կրնան ստեղծել:
—Աշխարհքեն վրեժ պիտի լուծեն այս որբերը՝ օր մը անոր մեջ իյանալով:
Խաչերին վրա ալ անդրադարձանք:
Առաջին օրերու հեզ տղան չէ ալ, ստել սկսած է. դասերը չի պատրաստեր, գրքերը, քանի՞ հատ ունի որ, կորսնցուցած պատրվակելով: Շաբաթ մը առաջ պատռած էր տետրակները ու գացեր էր Ալեքսանդրին բողոքելու. իսկ գիրքը տախտակամածին կոտրվածքեն ներս սահեցուցեր էր տակավին երեկ:
—Մինչև վերջ պնդեց, թե Արամը, իր խաղնկերն էր նետած, — ավելցուց ուսուցիչն:
