Աղաղակով ու շարժումներով լի այս նկարը հույզով լեցուց զիս, իմ հրճվանքս գրեթե մանկական էր, կխնդայի, ծեծելով պատուհանին փայտերը:
Բլուրներու ետևեն քիչ հետո կծաթեր հրաշեկ և հզոր սկավառակը արևին, տակավ կդժգուներ երկնքի կապույտ՝ մինչ անդերու հողին վրա ծփուն մեգը կանոսրանար, և ես նշմարեցի համրավար գութանը, լծկան եզներու ճիգը, սրճագույն փեռեկումները հողին:
Գարուն է ալ. կհավատամ որ եկավ, եկա՜վ, որովհետև ծառերուն վրա արդեն իսկ կզգացվի շունչ մը, որ արմատներեն կբարձրանա մինչ ծայրը կատարներուն. կենդանացող ավիշն է ան:
Կշիկնին բարդիներու սլացիկ ճյուղերուն, ու գետեզրի ուռիներու վարսքը՝ կլապտաններու հետ կշփոթեմ: Թերևս պարտեզի որմերուն ետև դալարիքի կանաչ այտերուն տակ, դեղին և սպիտակ ծաղիկներ աչք բացած են:
Ասիկա Պոլսո ջմեռավերջը չէ, երբ փետրվարի հետին օրերուն հանկարծ գարունը հազար կողմե ձայն կուտա ու բյուրավոր ծաղիկներու մեջեն կնայի:
Հայաստանի համար ամեն բան ուշ կուգա... բայց ավելի հաճոյալի է սրտիս ասիկա, ու ես հիմա կսկսիմ ավելի սիրել դժնդակ ձմեռվան մը հաջորդող արևու, կապույտի և կանաչի այս օրերը:
Խոնավ էր օդը, և ես ծանրորեն կշնչեի, այդպիսով կվտանգվեր առողջությունս, սակայն ի՞նչ հոգ երջանկությունս բավ էր ինձի:
Երջանիկ և զվարթ, ինչ՞ու... թերևս անոր համար որ ինե Շուշանը կնայեր այդ գարնան առավոտին:
Բնության երկունքին մեջ կզգամ իմինս ալ, որովհետև երիտասարդ եմ, թեև պատրասած ու տկար: Չունենա՞մ այս վերածնող բոլոր բաներուն մեջ իմ ալ հարությանս հույսը...
Առաջին անգամ ըլլալով՝ բանաստեղծությունս մը գրելու փափագն զգացի առատուն...
Կեսօրեն հետո, երբ խոնավությունը նվազելով, գացի շիրմաքարերեն մեկուն վրա նստիլ վերարկուս բազմոց ընելով:
Լա՜վ է ասանկ հանգչիլ բաց օդին մեջ՝ երբ արևին թափանցող ջերմությունը քանի մը սարսուռներ տալե վերջ՝ ոսկորներուդ մեջ կթափի:
Համրորեն երազանքի մը անձնատուր եղա՝ գոցելով աչքերս:
Արևուն դեղին լույսը այրունագույն կներկեր կոպերս, ու ես պահ մը անոնց կարմիրին վրա ալապաստրե քանդակի մը նման Շուշանի դեմքը տեսա:
Փակ պահեցի աչքերս՝ վայելելու համար սիրո հավերժական այդ նկարը
