Որբերու հոգին լեցված ըլլալու է աղվոր բաներու հույսով, անոր համար անոնք այդքան աշխուժով կերգեն:
Երթամ: Ասիկա այն պահն է, երբ Շուշանը սիրական գառնուկի մը իր ափով դալարիք ու ծաղկյալ ճյուղեր կուտա…
ԻԴ
Մայիս…
Ս.Բարսեղի և Փիլոնի մասին գրված ուսումնասիրությունը կարդացի:
Հոգևոր կյանքին իրենց նվիրումը զմայլելի է.մեծահոգի մարդիկ, որ աշխարհեն հրաժարեցան նվիրելու համար մենավորի խոկման ու զրկումներուն: Սակայն երկու զարմանալի խոստովանություններ ուշադրությունս գրավեցին սուրբերու անձնակենսագրության բաժնին մեջ:
Ս.Բարսեղ կըսե.«Հեռացա քաղաքի բնակութենեն իբրև չարյաց վառարան, բայց ինքզինքս ձգել չի կրցա»: Փիլոն սուրբը ավելի որոշ է՝ «Ձգեցի ծնողքս, բարեկամ և հայրենիք, նվիրելու համար աստծո ծառայության և հավիտենական ճշմարտությանց վայելման. զու՜ր ճիգ, կիրքեն մոլորյալ և խածված միտքը, կամքին ի հինուկս, կհակեր աշխարհային թշվառությանց և ընդհակառակն շատ անգամներ մտածումս մենության մեջ ոգևորյալ ամբոխ մը տեսավ»:
Ինձի համար ի՜նչ աղվոր չքմեղանք այս քանի մը տողերը…
Երկար ատենե ի վեր ասանկ սփոփանք մը չէի ունեցած. այդ թանկագին տեղերուն մեջ վերջապես կգտնեի անգիտորեն, այլ հարատև հետամտված մխիթարություն մը:
Ուրեմն, որքան ալ կամքը զրահված ըլլա, ու մարմինը անապատականի քուրձերով տրտմի, մարդը աշխարհին ու կիրքերուն նայելե չպիտի դադրե: Կրոնքի պատգամներն ու եկեղեցվույն բանադրանքը անզոր են, երբ երիտասարդին ավյունը կխոսի:
Չեմ գիտեր ի՞նչպես այդ տողերուն ազդեցությամբ վախկոտ ուղեղս լուսավոր ու ջերմին դարձավ: Սկսա կացությանս, զիս շրջապատող իրերուն ու մարդոց հստակ իմացումը ունենալ, մանավանդ, մտածումներ ստեղծեցի, շքեղ ու անպարտելի ասպարներու նման մտածումներ, անվեհեր մտածումներ: Ու անոնց դեմ խունարհեցան հոգևորականի իմ ուխտերս նկուն և պարտասած:
Տաղանդավոր բաներ ըսի վեհերոտ Արտակին, իսկ հեգնությունը՝ վերարկուիս սև երեսին իր թույնը հոսեցուց:
—Ալ բա՛վ է, — պոռացի …
Աչքերս արցունքով լեցան, գոհունակությունս այնքան մեծ էր. ինձի
